ที่พึ่งคนไกล

คงเหลือแค่ความคิดถึง เป็นที่พึ่งสุดท้าย

ในยามที่คนอยู่ใกล ไม่มีข่าวคราว

แค่คิดหัวใจก็ถึง นั่งซึ้งมองฟ้าผืนเก่า

วาดภาพเธอบนเมฆขาว ในยามที่เราจากลา

ปลายฝันที่เคยวาดไว้ ยิ่งไปยิ่งไกลเหลือเกิน

ยามที่สองเราห่างเหิน กลัวลืมสัญญา

งานหนักอยากพักชั่วคราว หอบใจเหงาเหงามุ่งหน้า

ลักลอบออกจากเมืองฟ้า กลับบ้านคืนไปหาเธอ

เบอร์ที่พี่เคยโทรถามข่าว

กดกี่คราวสัญญาณหัวใจยังจูนไม่เจอ

เธอวางเครื่องเอาไว้ไกล หรือใครนั่งคุยกับเธอ

อยู่ไกลใจหวั่นเสมอ กลัวเธอเผลอลืมคนลา

คงเหลือแค่ความคิดถึง เป็นที่พึ่งยามท้อ

ระหว่างที่ใจเฝ้ารอ เสียงเธอส่งหา

อยากฟังถ้อยคำหวาน ๆ สื่อสารผ่านเบอร์เจ้ามา

ให้คนที่กอดเข่าล้า ได้ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง

เบอร์ที่พี่เคยโทรถามข่าว

กดกี่คราวสัญญาณหัวใจยังจูนไม่เจอ

เธอวางเครื่องเอาไว้ไกล หรือใครนั่งคุยกับเธอ

อยู่ไกลใจหวั่นเสมอ กลัวเธอเผลอลืมคนลา

คงเหลือแค่ความคิดถึง เป็นที่พึ่งยามท้อ

ระหว่างที่ใจเฝ้ารอ เสียงเธอส่งหา

อยากฟังถ้อยคำหวาน ๆ สื่อสารผ่านเบอร์เจ้ามา

ให้คนที่กอดเข่าล้า ได้ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง