รถของเล่น

พ่อครับ พ่อจําได้ไหม

ในวันที่ผมยังเป็นเด็ก

กับรถคันเล็กคันโปรดนั้น

สุขใจอยู่บนถนนที่มีในจินตนาการ

แค่ไขลานแล้วให้วิ่งไป

จนวันที่เห็นเพื่อนมีคันใหม่

เป็นรถที่วิ่งไกลและเร็วกว่า

พ่อจําได้ไหม ผมทําไงวันนั้น

เพื่อของที่ผมปรารถนา

ผมร้อง ผมงอแงจนกว่าพ่อตามใจ

มันแค่ทําน้ําตาให้ไหล แค่ร้องไห้ดังดัง

เท่านั้นก็ได้ทุกอย่างที่ต้องการ

ได้มีรถของเล่นที่เหมือนกับเพื่อนเขามีกัน

ก็รู้พ่อทนไม่นานที่เห็นผมเสียใจ

ผ่านมาก็เริ่มสงสัย

ว่าตัวกับใจนี้โตเกินวัยหรือเปล่า

นี่คือเหงาหรือใจมันใหญ่ไป

พ่อครับ เขาว่าความรักนั้นมาเติมเต็มที่ว่างในใจ

อยากรู้ว่ามีขายที่ไหนหรือเปล่า

ก็เมื่อได้เห็นเพื่อนเขารักกัน

อย่างนั้นผมควรจะยินดีให้

แต่ว่าปัญหา เพราะว่าเธอคนนั้น

ผมรักของผมอยู่มากมาย

แล้วผมต้องทํายังไงให้เขาทิ้งกัน

มันต้องใช้น้ําตาแค่ไหน ต้องร้องไห้กี่ครั้ง

ให้เขาและเธอทิ้งขว้างความรักแล้วเลิกรา

ให้เธอเห็นว่ารักของผมให้เธอได้มากกว่า

ต้องใช้สักกี่น้ําตาให้เธอเห็นใจ

ที่เคยบอกว่าให้รักใครไป

สุดท้ายจะได้เหมือนกันกลับคืนมา

แต่เอาจริง ๆ เหมือนมันมีราคา

ที่บางทีให้ทั้งใจ ก็ไม่มีความหมาย

ทุ่มเทให้เท่าไร เธอไม่ยอมขาย

แล้วผมต้องทํายังไง พ่อช่วยผมที

บอกได้ไหมว่า

มันต้องใช้น้ําตาแค่ไหน ต้องร้องไห้กี่ครั้ง

ให้เขาและเธอทิ้งขว้างความรักแล้วเลิกรา

ให้เธอเห็นว่ารักของผมให้เธอได้มากกว่า

ต้องใช้สักกี่น้ําตาให้เธอเห็นใจ

มันต้องใช้น้ำตาแค่ไหน

ให้เขาและเธอทิ้งขว้างความรักแล้วเลิกรา

ให้เธอเห็นว่ารักของผมให้เธอได้มากกว่า

ต้องใช้สักกี่น้ําตาให้เธอเห็นใจ

ต้องร้องจนหมดน้ำตา เธอคงไม่เห็นใจ

สุดท้ายมันคือราคาที่เธอไม่สนใจ