น้ำตาร่วงหลังพวงมาลัย

ทุกวันฉันนั่งหลังพวงมาลัย

ขับขี่รถไปอยู่กลางถนน

หัวอกสั่นหวิว ๆ พะวักพะวน

เหม่อลอยสับสนเหมือนคนไม่มีหัวใจ

เหลียวมองดูเบาะข้างเคียงว่างเปล่า

ว้าเหว่เงียบเหงาสุดจะทนไหว

คิดถึงแต่ครั้งยังสดชื่นหัวใจ

จะไปแห่งไหนฉันมีเธอใกล้ไม่ห่าง

แต่บัดนี้ทุกสิ่งทุกอย่างผันแปร

ความไม่แน่แท้เข้ามาแทรกอยู่ตรงกลาง

เธอและฉันต้องเดินกันคนละทาง

เหลือเพียงเศษเสี้ยวความหลังฝังใจจำพร่ำเพ้อ

รถคันใดแซงหรือแล่นสวนมา

ฉันสอดสายตาแอบมองเสมอ

แสนสุดจะคิดถึงอยากเห็นหน้าเธอ

แต่พอได้เจอน้ำตาฉันเอ่อไหลร่วง

แต่บัดนี้ทุกสิ่งทุกอย่างผันแปร

ความไม่แน่แท้เข้ามาแทรกอยู่ตรงกลาง

เธอและฉันต้องเดินกันคนละทาง

เหลือเพียงเศษเสี้ยวความหลังฝังใจจำพร่ำเพ้อ

รถคันใดแซงหรือแล่นสวนมา

ฉันสอดสายตาแอบมองเสมอ

แสนสุดจะคิดถึงอยากเห็นหน้าเธอ

แต่พอได้เจอน้ำตาฉันเอ่อไหลร่วง