Нявесце Каліноўскага

Недзе поруч ляжалі дарогі

Кліч кахання ляцеў ад ніў

Але ён не кахаў анікога

Бо занадта радзіму любіў

Варты лепшага ў свеце кахання

Рана скончыўшы мужны палёт

Русы хлопец золкім світаннем

На высокі ўзышоў эшафот

Вашы кветкі ў лугах завялі

Месяц марна згарэў над ракой

Ты чакала яго, а стала

І нявестай і жонкай і чужой

Плач людскі барабаны крыюць

І ад пошчаку глухне зямля

На высокую гордую шыю

Успаўзае змяёю пятля

І чамусьці ў сэрцы, як рану

Я нясу твой нязбытны лёс

Не даруючы ўсім тыранам

Непралітых табою слёз

Вашы кветкі ў лугах завялі

Месяц марна згарэў над ракой

Ты чакала яго, а стала

І нявестай, і жонкай, і чужой

Вашы кветкі ў лугах завялі

Месяц марна згарэў над ракой

Ты чакала яго, а стала

І нявестай, і жонкай, і чужой

Вашы кветкі ў лугах завялі

Месяц марна згарэў над ракой

Ты чакала яго, а стала

І нявестай, і жонкай