Kirmizi Ciceklinin Oykusu

Bölüm 1: Dirim İşbu adamın elleri açık fakat gökyüzüne Açtı cebindeki romanı, tükürdü önsözüne Büyük yağmurdan geçti kötü bir şair ceketiyle Ve sokaktan kimselere selam dahi vermeden! O ne şekilde tütün sararsa sarsın Yaktı mı yakardı birkaç cümle ve birkaç da anı Her ne kadar öykümüzün konusu bir başka da olsa Vardı her düz durumda bile ters bir yanı Söylenirdi manşetlere bıyık altından Ve ceplerinde not alınmış kağıtlarla her defa! Yakasında anlaşılmaz kırmızı bir çiçek; Sorsak derdi ki, gelip geçenler diyecek merhaba! Kötü bir ceket ve de bir paspal pantol Böylece yaşardı çay parasına ve de tütüne Champollion okur ve geceleri yaslanıp uçardı Baudleaire'e lautréamont'a bir de yılmaz pütün'e... O günden tam üç hafta önceydi Kasabanın geniş bahçesinde ışıklı bir gecede Sanki artık varoluş bir anlam kazanmıştı Onun dudaklarına yapışan o birkaç damla hecede; Je suis perdue! c'est malgré moi! je n'y peux rien! Je ne peux pas résister! ...ama bu şurada bir dursun O üç hafta nasıl geçti bilmem Bize kaldı şu belalı şiir bir de 3 belalı kurşun Bölüm 2: Bahçeler Ayaklarımız bahçelerde Ayaklarımız çimenlerde kalmış Her gecenin var bir günahı Bir kolunda tarla kuşları şarkı söyler Bir kolunda kargış seni söylerdi Gloksinyalar ve filbaharlar Ah kasnı ve sparna Bahçelerde intiharlar var Görmüyorsun çıplak bulvarlarda düşlenen dünyayı Duymuyorsun tik tak saatin kadranında korku Ben bilendim seni bilmem bırak bizi! Yıldız tozlarından şiirim var benim bırak bizi! Nabzım atonal gözüm var fersizim Mızrapsızım sen yoksan ay karası ben düzensizim Benim üç ağır kurşunum var belalı Ve çıkınımda bir çirkin fikrim var, vebalı Biz sımsıkı ölümün içini gezerdik Dışarıdan bakanlar ne derlerse desinler desinler! Bölüm 3: Cinayet Çekti vurdu, zavallı kızcağız düştü yere boylu boyunca Tek kurşun! tek kurşun da borsalino şapkalıya, yerde iki seksen! Yerde puro yerde sermaye yerde iki noksan Iki kayıp şarkı kalan tek belalı kurşun Iki kayıp gövde kaldı tek belalı kurşun Onu da tuttu sıktı kendi kafasına... Fakat her nasılsa kaldı yine hayatta Kaldı komada aylarca Yattı mahpus damında tam yirmi beş sene Bir genel afla sonra çıktı bir gün işte.! Karşısında görüp de beni Yine yakasında anlaşılmaz bir çiçek Gülümsedik göz göze gelir gelmez Doğru nihavent meyhanesine Olanı biteni o gün bana anlattı Sabaha yakın ve en sonuncusuna şöyle başlamıştı: Bölüm 4: 'les fleurs du mal' Ağzım bir küfür! kendini kesecek Dilimde bir süslü fiyonk onun hakkından gelecektim O mahut yaz yeni bir rıhtım çıktılardı kıyıdan Herkes kendinden verdi ben küpeştesi oldum Uyudun mu? Yak bir tane daha yak yak Doldursana kardeşim sen de! Velhasılıkelam birader Deniz çatladı, aşk çatladı çatılarda damar damar Yaz bir bakarsın çiçekleriyle geldi, bahar bir çıktı Ben bu teknede bir ıskarmoz oldum, bir pupası karayel vurdu Onu gördüm farbalalı başında tafta kurdele Bir kaleskadan indi bir kontrdans Borsalino şapka... Bir adam... Sonra kardeşim... 3 belalı kurşun...