Hikayenin Sonunda

Hikayenin sonunda kaldım kendi başıma Bir gün nihayetinde yıktılar bu kenti başıma Ve terkettim küçüktüm de bakma yaşıma Kalbinde nem yoksa o gözlerin bakma yaşına Psikolojim bozuk evet doğru Düzelmeye çalışmaksa fazlasıyla yordu Ve bitmiyordu bu lanet peşimde dev bi ordu Yetmiyordu cesaret içimde hep bi korku Tek bi yol var önümde yolda hep piyonlar Başında bekliyorlar ve hep denetliyorlar Bir şey üretmiyorlar peki ne bekliyorlar Yazarım nacizane buna da rap diyorlar Kafaya taktım kim haklı ve kaybettim aklı Bu kez farklı kusura baktım artık adım satırlarda Saklı kaldı ve yardım yok her yanda yargı Duyduğum bu tek cümle "ben seni uyardım" Hata yapmadan hatanı bilmek dahiyane Bense dahi değilim abi tabir amiyane Basit bir insanım ve basitliğim şairane Fakat kırık gönüller için yok bir tamirhane Satırlarım virane bugün sorular aynı tonda Dolandım hep divane çünkü çıkış yok bu yoldan Acımasızca saldırıyor düşman her bi koldan Yok bi yol bi yordam bu kez başlıyorum sondan Som damlayı yazalı beş yıl oldu belki Mutlu olmak zor değildi benle gül yeterki Uzak dursam da düşmanımdan dostlarım beterdi Kabullendim her bi derdi artık değilim kederli Yine de öyle gülümsemek zor geliyor bazen Biraz burukluk biraz da gözlerimde matem Değişmez ifadem, her şey aynı zaten Aynı kararlar zararlı sende alma bu kez madem Uzak durmak istiyorum her bişeyden artık Bazen öyle zor geliyor aramıyorum mantık Mutluluk asırlık lakin hatalar bir anlık Hatalarım gerçek gülüşlerim kiralık