Made in Αιγάλεω (feat. ΚΑΠΙΟΣ)

Πριν ο ήλιος δύσει και σβήσει, στάνταρ θα αφήσει

μια στερνή αχτίδα σαν ελπίδα σε μία κουκίδα

που τα όνειρα μου έχω πλάσει και' χω χτίσει

στη γειτονιά μου να αλλάξουν χρώμα, να λάμψουν κι' ομορφιά

ν' αρπάξουν τα στενά τα μισοσκότεινα για λίγο

να γίνει το γκρίζο που γνωρίζω λαμπερό,

κι' οι εικόνες που με μεγάλωσαν να στήσουνε χορό

μπροστά στα μάτια μου πάλι, έτσι για ν' αντικρίσω

το φως το χρυσό που' χαν τα νιάτα μου πίσω,

ω ναι! μπορώ να γυρίσω στα χρόνια που ξεσάλωσα

τους δρόμους άλωσα χωρίς νόμους μεγάλωσα και

σήκωσα μπόι κάνοντας τον καουμπόη, σε ποδήλατο

άλογο χωρίς παράλογο, Καβάλας Πέτρου Ράλλη,

Κηφισός κι' όπου βγάλει, χρόνια γαλούχησαν

κι' ανέθρεψαν ελεύθερα πνεύματα,

μάγκες ρεμπέτες αγύρτες κι' αλήτες σε αλάνες στρέμματα.

Άσε με να σου πω δυο λογάκια κι' αν σαν καλάμι

τα καβαλήσεις θα χαίρεσαι σαν παιδιά σ' αλογάκια,

έτσι θυμάμαι αγνά στο λέω στεγνά δε βλέπω αχνά

κι' αχνά μη βγάλεις ο Στοίχος μιλάει πιο βραχνά και δε ξεχνά.

Ότι κανείς και να πει δε μοιάζω εγώ με γιάπη,

υπάρχουνε φορές που κάποιος αβλεπεί με βλέπει χρέπι

όταν δε παίζει ούτε λέπι μα έτσι μάθαμε κι' όχι αλλιώς,

κι' όπως είπε κι' ένας παλιός από τα εδώ τα μέρη που ξέρει

κάμποσα απ' αυτά, για να βρούμε τα λεφτά

σκάβουμε μες τα σκατά, δε τα βρίσκουμε πάνω πάνω σ' αυτά,

σ' αυτιά αυτά να μπουν ν' ακούν να δουν να δω τι έχουν να πουν

που μάθανε στα έτοιμα και στ' άτιμα κάποια άτομα,

κι' αυτό δε τους τιμά, σε τέτοιους δε θα δίνω πάτημα,

το λογικό καθορίζω εγώ με κάθε γνωμικό

κι' η γειτονιά μου είναι τα πάντα μου, νιώθω περήφανος

που όταν βγαίνω αυτούσιος φαίνεσαι ανήσυχος,

και την ψυλλιάζεται όποιος ύπουλα τη κάνει όπως ο ύφαλος,

Made in Αιγάλεω σου τα λέω για να μην κοιμάσαι ήσυχος.

Έτσι και' γω έμαθα ξύπνιος να' μαι να μην κοιμάμαι

αλλά με θυμάμαι να αράζω, μπουκάλια ν' αδειάζω

ή στης Θηβών το σχολείο με μια μπάλα ως τις δύο

τα μεσάνυκτα και μετά στ' ανοιχτά της νύχτας,

τσάρκες στους δρόμους μαζί και τις πλατείες,

με σουβλάκι στο παγκάκι στις εργατικές τις κατοικίες.

Ή στα ρώσικα κρατώντας μπόσικα μη γίνει πέσιμο

και φάμε δέσιμο, χρόνια ωραία με την παρέα

αλλά μοιραία υπάρχουνε και καταστάσεις κακές

που μου τη σπάνε, σ' άλλα με πάνε με χαλάνε.

Βλέπω φίλους που πιάσανε μικροί σκεπάρνι σανίδα

κι' αγράμματοι τώρα ξεκαρφώνουν σάπια ελπίδα

ή κι' άλλα πιτσιρίκια βιοπαλαιστές ή και ληστές,

ότι κάτσει μόνο οι τσάτσοι από άλλες περιοχές,

ξέρεις ποιες. επιλέγουν πιο άνετες ζωές,

τους το αφιερώνω λοιπόν γιατί τους το χρωστάω,

σ' όλα τα αλάνια που σταθήκανε κοντά μου στις στραβές

δε μου τη κάναν δεν ξέχασαν τ' όνομα μου, το χαρίζω

σε γέρους που με έχουνε κεράσει στα καφενεία

μια κούπα κρασί και μία αλήθεια ιστορία,

στις σκηνές τις γραφικές σαν από παλιά ταινία

γεμάτες ρομαντισμό ανθρωπιά και ευαισθησία.

Στα χαμόσπιτα που απόμειναν έτσι για να θυμίζουν

πως ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που όσο ζουν ελπίζουν,

τόσα κι' άλλα πόσα ακόμα σε μια σκέψη τα κλείνω

πως τη γειτονιά μου μάγκες ποτέ δε την αφήνω.

Made in Αιγάλεω ξανά σου τα λέω, συμβόλαιο

και έχει κεφάλαιο όχι επιπόλαιο, το δύσης έλαιο.

Στους δρόμους χάνομαι κι' όταν είμαι εδώ δε πιάνομαι,

χθες παίχτηκαν πάλι φευγάτα πράγματα,

μοναδικά σκηνικά στη πλατεία όλοι αλητεία,

πήρες και έφερες μπύρες να ρε πάρε κάτσε άραξε

γούσταρε, έλα ρε δυτικαλάνια για δυτικόνειρο,

μπροστά στα μάτια μου το διαχωρίζω από κάθε τι πονηρό.

Κι' έχω να σου πω πάλι τόσα που δε θα μου δεθεί η γλώσσα

κόμπος, όμως ανοίγει ο δρόμος κι' ο φόβος κι' ο τρόμος

φεύγει όταν μπροστά όποιος με βλέπει με αποφεύγει

και φέγγει πια, η αγάπη η ανθρωπιά και πιάνω το νόημα αυτών

των λέξεων, δε συνειδητοποίησες πόση δύναμη κρύβουνε,

δεν είχες κουράγιο να κάνεις υπομονή μέσα σου να μείνουνε.

Και τώρα νάτα νιάτα πάρ' τα κοίτα τσίτα ρότα η νότα τράτα

τσάτρα-πάτρα σε τρατάρει στα μούτρα στην κούτρα

σαν λουτρά σεργιάνι θα βγαίνει στο μάνι-μάνι να

κάνει άρον-άρον το παρόν μέλλον, μάλλον μη

πάρουν παραμάζωμα, ζω μα ωμά μα μ' αρέσει,

δε με πειράζει τα λόγια μου θα σε σκεπάσουν σαν παλτό.

Θα φτιάξουνε στην καρδιά όπως εμάς γύρω σμάλτο

και θα' χουν ίδια αντοχή όπως του δρόμου η άσφαλτος,

για μένα έχει σημασία να σε αγγίζω όπως το χαρτί

η πένα, και γι' άλλη μια φορά λέω για τα πάντα μου.