سر کوه بلند

سر کوه بلند ابر است و باران

زمین غرق گل و سبزهٔ بهاران

گل و سبزهٔ بهاران خاک و خشت است

برای آن که دور افتد ز یاران

سر کوه بلند آهوی خسته

شکسته دست و پا غمگین نشسته

شکست دست و پا درد است اما

نه چون درد دلش کز غم شکسته

سر کوه بلند آمد عقابی

نه هیچش ناله‌ای نه پیچ و تابی

نشست و سر به سنگی هشت و جان داد

غروبی بود و غمگین آفتابی