O Geron Kai i Grea

Ο γέρον κι η γραία

πορπατούν βαρέα

Έρθανε σο τέλος τη ζωής

Ο γέρον ερρούξεν,

Τη γραία -ν- εκούξεν

«Νὼ μα το χ̌ερόπο σ’, λελεύω την ψ̌ η σ’!»

Κάθουν αναπάουν

και -ν- ορωματι͜άουν

ση ζωήν ατουν ντ’ επέρασαν

Τα χρόνια ντ’ ευτάνε

τοι νέοις έσπρυνανε,

εζάρωσαν και -ν- εγέρασαν

Αέτσ’ έν’ ο κόσμον,

’κ’ είμες εμείς μόνον,

όσα γεννίουν ν’ αποθάν’νε

Μόνον τα ραχ̌ ία,

ατά ’κ’ έχ’νε ψ̌ ήα

(και) χρόνια, ζαμάνια απομέν’νε