Vanilia

Πιάνω αστέρια μέσα από το βυθό

Τα στερεώνω στην ψυχή σου με κοχύλια

Κι από μακριά όπως θα πέφτεις στο νερό

Τώρα θα φαίνεσαι σαν παγωτό βανίλια

Δεν ξέρω αν υπάρχει εκείνο το νησί

Μα όλα αλλάζουνε μόνο αν κάνεις τα ζήσει

Κι έτσι ο κόσμος ξαναρχίζει απ την αρχή

Εκεί ακριβώς απ όπου είχε σταματήσει

Το ξέρω θα ρθει κάποτε ένα καλοκαίρι

Που όσα έγραψα για σένα στην ακτή

Θα τα φυσήξει πάνω σου ένα μεσημέρι

Και τότε όλα θ ακουστούν σα μουσική

Πιάνω αστέρια μέσα από το βυθό

Τα στερεώνω στην ψυχή σου με κοχύλια

Κι από μακριά όπως θα πέφτεις στο νερό

Θα φαίνεσαι σαν παγωτό βανίλια

Οι θάλασσες σαν τα ρολόγια σταματούν

Και με τα χέρια μου αγκαλιάζω ένα ποτάμι

Βλέπω Δύο πρόσωπα πίσω απ το τζάμι

Σαν δέντρα βιάζονταν πολύ να φιληθούν