ความเหงาเคล้าความขมขื่น

ฝน โปรยปรายจนจางหายไป

แต่น้ำตาที่ล้นใจ รินไหลไม่มีสิ้นสุด

เหงา เป็นเงา ที่ตามไม่หยุด

อยากหลุดจากความทุกข์ทน

จะพ้นกรรมได้เมื่อไร

เสียง เวลายังคอยย้ำเตือน

จดจำไม่เคยลบเลือน

เชือดเฉือนใจจนหมองไหม้

นาฬิกาที่เดินหมุนไป ได้ยินยิ่งตรมเศร้าใจ

ใครเลยจะเป็นอย่างฉัน

ดื่มความเหงา เคล้าความขมขื่น

ทุกคืนต้องนอนสะอื้นจนนองสองตา

ยิ่งหมดฝน หัวใจยิ่งอ่อนล้า

น้ำตาหลั่งแทนฝนโปรย

เหมือน หมดแรงที่จะหายใจ

อยู่ได้อีกนานเท่าไร อยากไปให้ไกลพ้นร่าง

เงา ที่มีคงค่อยๆจาง อ้างว้างสุดทรมาน

วิญญาณก็คงสิ้นสูญ

ดื่มความเหงา เคล้าความขมขื่น

ทุกคืนต้องนอนสะอื้นจนนองสองตา

ยิ่งหมดฝน หัวใจยิ่งอ่อนล้า

น้ำตาหลั่งแทนฝนโปรย

เหมือน หมดแรงที่จะหายใจ

อยู่ได้อีกนานเท่าไร อยากไปให้ไกลพ้นร่าง

เงา ที่มีคงค่อยๆจาง อ้างว้างสุดทรมาน

วิญญาณก็คงสิ้นสูญ