Zamir

من با تو حرف میزنم چون بهت نیاز دارم مثل خودکارمو به صفحه احتیاج دارم جلوی قاضی من به نفعت امتیاز دادم ولی قتل منو با نقشه بهت یاد دادن همینه زندگی؟ که هابیل، قابیلو کشت؟ همینه زندگی این آیین، آیینو برد؟ همینه وقتی که هی تاریک تر میشه اوج سیاهی میاد بهت با نیشخند میگه خوش خدا هم اصلا وقتی نداره تا صرف ما شه میدونی من میگیرم انگشت شصت رو ماشه ولی هیچکس نمیبینه که روحم لحظه ها شعر مینویسه تا رها شه یه روز از بند نافش حالم افغانستان که طالبان گرفتش توی شهر خودم من غربت زدم هنری که تو مدرسه ناظما گرفتن ولی از غرب زده ها من محکم ترم آزادی بی معناس چرا چونکه الف یدونه سقف گذاشته واسه ی حروف ببین کفگیر تو به ما میخوره تهش پس نداره هیچ امثال ما غروب تویی که دم از علم ماورا میزنی بیا یکم تو جمع کافرا بی تردید میفهمی که دنیای جفتمون یکیه غنی و فقیر بین آدما نیست فرقی این همون چیزیه که فراماسون نمیخواد پخش شه منم تو کلاس هاتون نمیام رد شه تموم خاطره هام بسه صرد دیگه نیست محافظ کار نمیمیرم،مداوم و جاودانم کاری نکن که مقابلت هار باشم من با خودم تا حالا چند تا معامله باختم ولی تهش رسیدم به ذات مهاجر و خاصم تنهایی ها رو سپردم به سایه ها بارون زد و به صلیب کشیدش فردایی نبود بمونم توی خاطرات آروم تر به حریف شد چیره مرگ،طوفان لحظات ناخدا تایتانیک میره پایین تا کجا افتادن برجی که بود دو تا به نظرت اینا از هم جدان؟ پس میبینی هممون مهره ی جنگیم مهم نی براشون به عقده شیم تشویق ما لوازم همین غرفه ی غمگین قشقرق های غرق شده لای تقویم عمقو میبینیم، قمار کردیم قول بهت میدیم ما رو قٌرٌق کردین قومتون قلبو تا قهقرا برد فرق سقوطمون قندهار شد زندانی توی ضمیر ناخودآگاه اجباری وصلی به زمین ناکجا آباد ولی باز فرقی نداره چون تو هرمی لژ تو رو هدایت میکنه به هر کجا خواست اختیار آدما رو اهریمن گرفت اشتیاقمون اینه که هر چی هست بشه زبون من با روحت خورد عمیقا گره تا روزی که بشنوی مرد غریزت چه حیف سقط جنین عادت شده یکی بیاد منو بازم کنه تو دنیایی که از آهن پره حق میدم خودشو راحت کنه میده بازم کنش Mc2 یکی بیاد منو بازم کنه فرق تو کلت و گاز انبره که زنجیر یا منو پارم کنه فراری از تنش هرجایی میره میبینه که دنبالش میاد مظهرش وا نمیده چه مسخره یه نقطه توی مسأله یه جمله توی دفترش میگه انت لوسیفر که طرد شده از بسترش ما هممون طردیم هممون