มนัสจัง

วันนั้นที่ฉันถูกเธอทิ้ง เธอทิ้งทิ้งฉันเมื่อวันนั้น

หมดเลยที่เคยว่ารักกัน หมดกันคนที่ว่ารักจริง

อยู่กันมานานขนาดไหน อยู่ไปอยู่ไปก็โดนทิ้ง

ใครต่อใครก็เป็นห่วง ใครก็ดูว่าเรื่องใหญ่

ใครต่อใครก็ถามไถ่ ว่าเป็นยังไงที่ถูกทิ้ง

มันก็ระทมนอนระบม โทมนัสเหลือใจ

มันเศร้ามันซึมมันหม่นหมอง ไม่อยากมองหน้าใคร

ตอนกินไม่กินนอนไม่นอน มันก็ดันไม่ตาย

มันไม่สบายแปลว่ามันไม่สบาย

มันช้ำไปหมด สุดแสนรันทด

จะทำอะไรยังไงขนาดไหนก็ไม่หาย

วันนี้เธอนั้นก็โดนทิ้ง เขาทิ้งไปตั้งแต่วันนี้

หมดเลยที่เคยว่าเขาดี หมดกันคนที่ว่ารักเธอ

อยู่กันอยู่กันไม่ทันไร อยู่ไปเธอเองก็เจอทิ้ง

ใครต่อใครก็มาบอก คนพูดกันซะยกใหญ่

ใครต่อใครก็ถามไถ่ ว่าเป็นยังไงที่ได้รู้

มันช่างสุขสมช่างรื่นรมย์ โสมนัสถึงใจ

มันยิ้มมันแย้มมันร่าเริง มันเบิกบานมากมาย

กินดีอยู่ดีนอนก็ดี มันก็ดีทั่วไป

คนมันสุขใจทำอะไรก็สุขใจ

มันชื่นไปหมด สุดแสนสดใส

จะทำอะไรยังไงขนาดไหนก็เป็นดี

มันช่างสุขสมช่างรื่นรมย์ โสมนัสถึงใจ

มันยิ้มมันแย้มมันร่าเริง มันเบิกบานมากมาย

กินดีอยู่ดีนอนก็ดี มันก็ดีทั่วไป

คนมันสุขใจทำอะไรก็สุขใจ

มันชื่นไปหมด สุดแสนสดใส

จะทำอะไรยังไงขนาดไหนก็เป็นดี

มันช่างสุขสมช่างรื่นรมย์ โสมนัสถึงใจ

มันยิ้มมันแย้มมันร่าเริง มันเบิกบานมากมาย

กินดีอยู่ดีนอนก็ดี มันก็ดีทั่วไป

คนมันสุขใจทำอะไรก็สุขใจ

มันชื่นไปหมด สุดแสนสดใส

จะทำอะไรยังไงขนาดไหนก็เป็นดี

มันช่างสุขสมช่างรื่นรมย์ โสมนัสถึงใจ

มันยิ้มมันแย้มมันร่าเริง มันเบิกบานมากมาย

กินดีอยู่ดีนอนก็ดี มันก็ดีทั่วไป

คนมันสุขใจทำอะไรก็สุขใจ

มันชื่นไปหมด สุดแสนสดใส

จะทำอะไรยังไงขนาดไหนก็เป็นดี

มันช่างสุขสมช่างรื่นรมย์ โสมนัสถึงใจ

มันยิ้มมันแย้มมันร่าเริง มันเบิกบานมากมาย

กินดีอยู่ดีนอนก็ดี มันก็ดีทั่วไป

คนมันสุขใจทำอะไรก็สุขใจ

มันชื่นไปหมด สุดแสนสดใส

จะทำอะไรยังไงขนาดไหนก็เป็นดี