ที่พึ่งคนไกล

คงเหลือแค่ความคิดถึง เป็นที่พึ่งสุดท้าย

ในยามที่คนอยู่ไกล ไม่มีข่าวคราว

แค่คิดหัวใจก็ถึง นั่งซึ้งมองฟ้าผืนเก่า

วาดภาพเธอบนเมฆขาว ในยามที่เราจากลา...

ปลายฝันที่เคยวาดไว้ ยิ่งไปยิ่งไกลเหลือเกิน

ยามที่สองเราห่างเหิน กลัวลืมสัญญา...

งานหนักอยากพักชั่วคราว หอบใจเหงาเหงา มุ่งหน้า

ลักลอบออกจากเมืองฟ้า กลับบ้านคืนไปหาเธอ...

เบอร์...ที่พี่เคยโทรถามข่าว

กดกี่คราว สัญญาณหัวใจยังจูนไม่เจอ

เธอวางเครื่องเอาไว้ไกล หรือใครนั่งคุยกับเธอ

อยู่ไกลใจหวั่นเสมอ กลัวเธอเผลอลืมคนลา...

คงเหลือแค่ความคิดถึง เป็นที่พึ่งยามท้อ

ระหว่างที่ใจเฝ้ารอ เสียงเธอส่งหา

อยากฟังถ้อยคำหวานหวาน สื่อสารผ่านเบอร์เจ้ามา

ให้คนที่กอดเข่าล้า ได้ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง...

เบอร์...ที่พี่เคยโทรถามข่าว

กดกี่คราว สัญญาณหัวใจยังจูนไม่เจอ

เธอวางเครื่องเอาไว้ไกล หรือใครนั่งคุยกับเธอ

อยู่ไกลใจหวั่นเสมอ กลัวเธอเผลอลืมคนลา...

คงเหลือแค่ความคิดถึง เป็นที่พึ่งยามท้อ

ระหว่างที่ใจเฝ้ารอ เสียงเธอส่งหา

อยากฟังถ้อยคำหวานหวาน สื่อสารผ่านเบอร์เจ้ามา

ให้คนที่กอดเข่าล้า ได้ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง...