Յարը մարդու յարա կուտա, շատ ուշ հասկացա
Ժայռից պոկված սիրտը նրա քնքուշ հասկացա
Յարս ինձ չասաց'
Դեղ տամ վերքիդ, առ դիր, ով աշուղ
Սեր երգելով սազը ձեռքիդ վայր դիր, ով աշուղ:
Երանի չոլերն ընկնեի
Անտուն ու անտեր մնայի
Սարի պես դարդ ունենայի
Յար չունենայի:
