ช่างเขา

ไอ้เขาจะว่ายังไง ก็ไม่ต้องไปสนใจ

เรารู้เราเป็นใคร ก็ช่างเขาปะไรหรอก

คนนั้นว่างั้นว่างี้ คนนี้ไม่ดีคนนั้นดี

ชั่งน่าปวดหัวน่าบัดสี ความดีใช่ดี จากปากคน

จะให้ถูกใจคนทั้งโลก คงเป็นไปไม่ได้หรอก

ดั่งคนรุ่นเก่าเขาบอก สิบคนสิบเอ็ดหัวใจ

อนิจจัง อนัตตา ทุกคนล้วนแก่ชรา

ตายไปเหมือนกันทุกคน

ไม่มีใครใหญ่กว่าโลง ไม่มีใครโกงความตายได้

งั้นตัวเราเป็นใคร ใยต้องให้ใครมาตัดสิน

เงินทองชื่อเสียงก็แค่ชั่วคราว

แต่ความดีที่ทำนั้นจะอยู่ยืนยาว

อย่ามัวแต่โลภ อย่ามัวแต่หลง อย่ามัวแต่มัวเมา

เวลาหมดแม่งนั่งเศร้า จะเอาคืนยังไง

คนเราต้องตายมันคือเรื่องจริง

ไม่มีอำนาจบารมีเหนือสรรพสิ่ง

อย่ามัวแต่พูด อย่ามัวแต่อ้าง พรุ่งนี้ยังมีเสมอ

สุดท้ายมึงอาจได้เจอ ไม่ช้าความตายนี่แหละคือเรื่องจริง

อนิจจัง อนัตตา ทุกคนล้วนแก่ชรา

ตายไปเหมือนกันทุกคน

ไม่มีใครใหญ่กว่าโลง ไม่มีใครโกงความตายได้

งั้นตัวเราเป็นใคร ใยต้องให้ใครมาตัดสิน

(อัตตาหิ วิริเยนะ ทุกขะมัจเจติ)

อนิจจัง อนัตตา ทุกคนล้วนแก่ชรา

ตายไปเหมือนกันทุกคน

(มึงก็ตาย กูก็ตาย ใครก็ตาย ทุกคนต้องตาย)

ไม่มีใครใหญ่กว่าโลง ไม่มีใครโกงความตายได้

งั้นตัวเราเป็นใคร ใยต้องให้ใครมาตัดสิน

(มึงเป็นใคร ๆ ๆ ๆ)

ไอ้เขาจะว่ายังไง ก็ไม่ต้องไปสนใจ

ความสุขของเราอยู่ที่ไหน อยู่ที่หัวใจหรือคำคน

จะให้ถูกใจคนทั้งโลก คงเป็นไปไม่ได้หรอก

ดั่งคำคนเขาบอก หนึ่งคนยังมีสองใจ

ไอ้เขาจะว่ายังไง ก็ไม่ต้องไปสนใจ

ความสุขของเราอยู่ที่ไหน อยู่ที่หัวใจหรือคำคน

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ทุกคนล้วนแก่ชราตายไปเหมือนกันทุกคน

ไม่มีใครใหญ่กว่าโลง ไม่มีใครโกงความตายได้

งั้นตัวตนเราเป็นใคร ใยต้องให้ใครมาตัดสิน