Xenitia Mou

Ξενιτιά μου είν' ο πόνος κι η αγάπη μια πληγή, μια πληγή που καίει, κι όμως, απ' τα στήθια πώς να βγει, μια πληγή που καίει, κι όμως, απ' τα στήθια δε θα βγει. Ψυχή μου πικραμένη μου και παραπονεμένη μου, ποιος θα σε κάνει να χαρείς και να χαμογελάσεις, πολλά του κόσμου τ' άπονα, σε πνίξαν τα παράπονα, κι αυτή που αγαπούσες τώρα πως να την ξεχάσεις. Ένα ταξίδι είν' η ζωή μου άκρη δε βρίσκω να σταθώ μόνη πατρίδα είν' η φυγή μου δάκρυ κι ελπίδα στο χωρισμό. Μοναξιά μου είν' ο κόσμος, της καρδιάς μου ο καημός, συντροφιά μου είν' ο δρόμος και του φεγγαριού το φως, συντροφιά μου είν' ο δρόμος και του φεγγαριού το φως. Ψυχή μου πικραμένη μου και παραπονεμένη μου, σε καιν' οι πόθοι, οι στεναγμοί, σε κλαιν' οι ξένοι τόποι, σε καιν' του κόσμου τ' άπονα, του έρωτα παράπονα, μα την αγάπη την πικρή την κλαίνε οι ανθρώποι. Ένα ταξίδι είν' η ζωή μου άκρη δε βρίσκω να σταθώ μόνη πατρίδα είν' η φυγή μου δάκρυ κι ελπίδα στο χωρισμό. Ξενιτιά μου είν' ο πόνος κι η αγάπη μια πληγή, μια πληγή που καίει, κι όμως, απ' τα στήθια πώς να βγει, μια πληγή που καίει, κι όμως, απ' τα στήθια δε θα βγει.