L'Estrueldu

La sensación de perdese Cuando vuelve anochecer Sentí una brisa caliente Y una viesca en mí entama xorrecer Busquete ente tanta xente Que cuando a la fin t'atopé Nun me salín les pallabres Y'l borrín nun me dexaba ver Los güeyos qu'allumaben dende l'otru lláu d'un ríu Que nun dexaba de correr Na otra vera una foguera que combate'l fríu Y yo equí xelándome Los pontes que cayeron Les cuerdes que nun algamé Retumben nel mio pechu Como campanes vieyes Tan fuertes como'l to aliendu Cuando furaba la mio piel Sigo llambiendo heries Y escribo, pa nun alloriar Hestories inventáes Qu'esnalarán col vientu Pa nun xurgar y ser consciente De que nunca paro de sangrar Sintí a lo lloñe un estrueldu Que me partió a la mitá La fame diba medrando Y yo llantáu metanes d'un llamuergal Sé que nun debo facelo Pero nun puedo parar Yá me calaron los güesos De tanto intentar dexar de mirar Los güeyos qu'allumaben dende l'utru lláu d'un ríu Que nun dexaba de correr Na otra vera una foguera que combate'l fríu Y yo equí xelándome Los pontes que cayeron Les cuerdes que nun algamé Retumben nel mio pechu Como campanes vieyes Tan fuertes como'l to aliendu Cuando furaba la mio piel Sigo llambiendo heries Y escribo, pa nun alloriar Hestories inventáes Qu'esnalarán col vientu Pa nun xurgar y ser consciente De que nunca paro de sangrar Y agora ta desapaeciendo na escuridá El neñu que vivía dientru mi Quiximos escaecer l'españu final Y volver entamar sin entruganos lo que diba pasar Solo'l tiempu va dicir la verdá