در خود می پیچم به بویت، وقتی می روی
مثل پیله های ابریشم
گل می دهد بوی خوبت روی لباسم
ریشه می کند در جان من
دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو
دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو
دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو
دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو
خانه ام آنجاست که مهمانش تو باشی
گل گلدانش تو باشی
مهتاب من آنجاست که روی تو باشد
که شب موی تو باشد
دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو
دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو
دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو
دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو
بیار شانه هایت را
کودک نگاهت را
ببار از عشق های آسمانی، بگو از زندگانی
صد گل می روید به قلبم وقتی می آیی، به رنگ زرد و ارغوانی
می چینم گلبرگ ها را شاید که این بار همیشه پیش من بمانی
دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو
دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو
دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو
دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو-دو
