Drýsill

Hann liggur loks í jörðinni

Með glottið enn þá á

Minnti þig á höggin og bólgan var blá

Höndin límd á skóflunni

Blóðið storknað þurrt

Dimman dal hann bjó til þú gengur burt

Í hellinum bjó

Drýsill í gervi prins þig inn dró

Svart augnarað

Með bros á vör og nautnarsvip saltaði sár

Sár

Kveðjan er kær

Því hans koss á vör minnti leður sem slær

Orð leyndarmál

Lék hann sér þar til marraði í beinum og sál

Falinn í mold

Hann dvelur nú í skugga, kulda og sorg

Vargurinn var

Í innsta vígi hann atgeirinn bar

Engin var von

Fyrr enn skildi var lyft og þú upp úr slíðrinu dróst