Ghazaye Yazdan

مرا بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود

نبود دندان لابل چراغ تابان بود

سپیدسیم زده بود و در و مرجان بود

ستاره‌ی سحری بود و قطره‌باران بود

یکی نماند کنون زان همه بسود و بریخت

چه نحس بود همانا که نحس کیوان بود

نه نحس کیوان بود و نه روزگار دراز

چو بود منت بگویم: قضای یزدان بود

جهان همیشه چنین است گرد گردان است

همیشه تا بود آیینش گرد گردان بود

همان که درمان باشد به جای درد شود

و باز درد همان کز نخست درمان بود

رودکی