Taniec Śmierci

Trzech wyruszyło z grodu możnego

W lesie szukając tropów zwierzyny.

Czarne rumaki wiodły ich naprzód,

Niczym półbogów pięknych i silnych.

Nagle spostrzegli bramę cmentarną

Skrytą przed wzrokiem bacznych wędrowców.

Na niej stał napis kuty w kamieniu,

Symbol wieczności pośród nagrobków.

Każdy dzień do śmierci prowadzi cię, człowieku.

Godnie żyj, nim przyjdzie, utuli cię na wieki.

Nie znasz dnia, gdy zjawi się, weźmie cię w taniec śmierci.

Sens tych słów zachowaj i zawsze miej w pamięci.

Szli coraz dalej w zbożnym milczeniu,

Patrząc na mogił starych tysiące.

Wtem wicher zawył jak potępieniec,

Czarne tumany zakryły słońce.

Z trumny otwartej wstał trup szkaradny,

Za nim kolejne wolno ruszyły.

W stronę młodzieńców spojrzały groźnie,

Śmiejąc się głucho, tak przemówiły:

Każdy dzień do śmierci prowadzi cię, człowieku.

Godnie żyj, nim przyjdzie, utuli cię na wieki.

Nie znasz dnia, gdy zjawi się, weźmie cię w taniec śmierci.

Sens tych słów zachowaj i zawsze miej w pamięci.

Ja bylem królem – wysyczał pierwszy.

Drugi wyjęczał – byłem kuglarzem.

Trzeci w milczeniu patrzył przed siebie,

Kościstą ręką na kościół wskazał.

Kiedyś byliśmy jako wy teraz,

Was los podobny nierychło czeka.

Wszystkich zabierze okrutna śmierci –

Króla i chłopa, każdego człeka.

Każdy dzień do śmierci prowadzi cię, człowieku.

Godnie żyj, nim przyjdzie, utuli cię na wieki.

Nie znasz dnia, gdy zjawi się, weźmie cię w taniec śmierci.

Sens tych słów zachowaj i zawsze miej w pamięci.