O Exostis

Θα θυμάμαι πάντα Τα μάτια του φίλου μου Να ακολουθούν σαν πουλιά Στις γραμμές του τρένου Να κοιτάνε στον ορίζοντα Ένα τοπίο άβατο Να σκέφτονταν Η αγάπη είναι πιο κρύα απ' τον θάνατο Από ένα εξώστη μου έδειχνε Μια άλλη ζωή Τώρα αυτός είναι στο διάστημα Και γω ακόμα στη γη Περπατώντας σε ένα επίπεδο προάστιο Σημαδεύω τους ανθρώπους Με ένα κομμένο λάστιχο Και γω που πάντα ήθελα Να ζήσω μαζί σου Φτιάχνω τον κόσμο Με ένα κομμάτι της ψυχής σου Και απ' τον εξώστη εκείνον Βλέπω την ίδια ταινία Κάθε καλοκαίρι τον θάνατο Στη Βενετία και αναρωτιέμαι Πάλι οι προσευχές μου που πάνε Και αν έχουν γίνει πουλιά Προς τα που πετάνε Προς τα που πετάνε Χιλιάδες εικόνες Έρχονται σαν κύματα αλλεπάλληλα Μου στέλνεις μηνύματα Συνθήματα στους τοίχους Στο κέντρο της πόλης όπου κοιτάξω Η ζωή μου όλη μια μεγάλη απόδραση Με τον ήττα βήτα Για μεγάλους κλέφτες Σαν το κάππα βήτα Στέκομαι εδώ χωρίς να ξέρω τι θέλω Και είναι τόσο ωραία Ολα αυτά που πιστεύω Και γω που παντα ήθελα Να ζήσω μαζί σου Φτιάχνω τον κόσμο Με ένα κομμάτι της ψυχής σου Και απ' τον εξώστη εκείνον Βλέπω την ίδια ταινία Κάθε καλοκαίρι τον θάνατο Στη Βενετία και αναρωτιέμαι Πάλι οι προσευχές μου που πάνε Και αν έχουν γίνει πουλιά Προς τα που πετάνε Ταξίδεψε με όπου εσύ πιστεύεις Είμαι τυφλός Και μόνο εσύ το ξέρεις Τα πιο όμορφα πράγματα Χάνονται γρήγορα Άνθρωποι σύννεφα Το μελάνι στα ποιήματα Πόσο παράξενα Χτυπάει τώρα η καρδιά μου Υπάρχει άδικο Έξω από τα όνειρα μου Θυμάμαι στα μάτια σου Να σχηματίζεται το άπειρο Θυμάμαι στα μάτια σου Να σχηματίζεται το άπειρο Και γω που πάντα ήθελα Να ζήσω μαζί σου Φτιάχνω τον κόσμο Με ένα κομμάτι της ψυχής σου Και απ' τον εξώστη εκείνον Βλέπω την ίδια ταινία Κάθε καλοκαίρι τον θάνατο Στη Βενετία και αναρωτιέμαι Πάλι οι προσευχές μου που πάνε Και αν έχουν γίνει πουλιά Προς τα που πετάνε Προς τα που πετάνε Προς τα που πετάνε