Riduman

මං ගාව ආයේ ආල කම් නෑ ආල කන්යාවේ හංගාන රිදුමන් මැවු හිනාවෙන් නුඹව සැනසූවේ දෑස පාරන වේදනා කිම ඔය ළමැද පැතුවේ ආයෙ දවසක අපිම අප හැර යනෙන පෙම් පාරේ ඉඳුරාවී ඈත ඉඟි දේවි ලං වේවී ආල හිත පේවී මතු ආයේ හීන ගිනියම් වී ඇවිලේවී හැම වාරේ කඳුළු බර වේවී රිදුමන් දී ආල කන්යාවී කවදා හෝ නුඹට මා මේ දිවියේ සමු දේවී වෙන්ව යන ඉම මා දෑස මානෙම වේ තෙමෙන උරහිස මේ නුඹට වාරුව වේ රිදෙන රිදවන වේදනාවන් හමුවේ කෙලෙසක ද බැඳුනේ ආල කන්යාවේ අපිට අපි හිමි නැති මඟේ කෙළවර ද හැඳිනූයේ නුඹව අත හැර යනෙන බැව් දැන කිම ද තව ළං වූයේ ඉඳුරාවී ඈත ඉඟි දේවි ලං වේවී ආල හිත පේවී මතු ආයේ හීන ගිනියම් වී ඇවිලේවී හැම වාරේ කඳුළු බර වේවී රිදුමන් දී ආල කන්යාවී කවදා හෝ නුඹට මා මේ දිවියේ සමු දේවී ඉඳුරාවී ඈත ඉඟි දේවි ලං වේවී ආල හිත පේවී මතු ආයේ හීන ගිනියම් වී ඇවිලේවී