Vradia Poiisis

Λέξεις και λόγια μετατρέπονται καθημερινά σε φωτοβολίδες

Είναι η ζωή μου, τόσο έντονη, γεμάτη μέθης ηλιαχτίδες

Οι ρυθμοί μου πολύ γρήγοροι σαν το click φωτογραφικής μηχανής

Όσο κι εγώ όντως στάθηκα, είδα πως είμαι επιρρεπής

Μέσα στην γελοιότητα του τραγικού σου είναι

Εκεί που ήσουν ήμουνα και εκεί που είσαι...

Γιατί γελάς?

Είμαι

Η μουσική που είναι?

Δεν βλέπω πλέον βελτίωση, δεν βλέπω πλέον κάτι

Όσο κι αν το προσπάθησα, δεν βρήκα καμιάν άκρη

Σ'άφη... Σ'άφη... Σ'άφ... Άσε με, αγόρι μου να το πω

Σ' άφησα μόνη να απορείς πως γίνεται στα αλήθεια

Να σε κοιτάζω από μακριά ευθεία μες στα στήθια