Εννά φκαιρώσω την βαλίτσαν τζαι τα ππουρτού που ποβαρούν
Να ξαλαβρύνω τούτους τους ώμους που τ' άχρηστα που κουβαλούν
Μες το πισσούριν λάσσουν οι σσιύλλοι, εν σε αφήννουν ν' αθθυμηθείς
Έσιεις το έναν σου το μμάτιν ορθάννοιχτον μεν τζοιμηθείς
Μες το γυαλλίν σου θωρείς κάθ' ημέρα τζείνον τον κόσμον που λαχταρείς
Που τον εφύλαες τες νύχτες μες τ' όνειρον σου να τον χαρείς
Σαν του μωρού το ανόθευτον βλέμμαν,
σαν την σταγόναν της πρώτης βροσιής
Άμαν ιφκείς που τον ίσιον δρόμον τζαι κόψεις κούρβαν για να χαθείς
Εν θέλεις, ρε πελλέ μου, βαλίτσαν, ούτε πυξίδαν, ούτε σσιοινίν
Παίξε όπως είσαι με τον αέραν που σου σφυρά τζαι που σε καλιεί
