Στην Άννη

Λείπεις μου ακόμα

Τζιαι πέρασαν τόσα χρόνια

Αλλά καθουμε τις νύχτες τζιαι θυμούμαι τα παλιά

Κάθε χρόνο μες το νου μου ούλλα μοιάζουν πιο θολά

Άμα σ' έπνιεν ο κόσμος, έφεφκες δίχως μιλιά

Τζιαι εγύρεφκα να σ' έβρω να σε πιάσω αγγαλιά

Γυρεφκω σε ακόμα, μες το Νέβερλαντ αργά

Σαν την άδικη κατάρα, μ' ενα pint πας το μπαρ

Να 'χω έννοια τα μωρά σου, εθελες να υποσχεθώ

Μα εν έλαβες υπόψιν πως τζιαι γω ήμουν μωρό

Επροσπάθησα για χρόνια, όσα σου 'πα να τηρώ

Μα εν άντεξα γιατί στο τέλος έκρουσα εγώ

Ωρίμασα απότομα, τζι έμαθα ν'αγαπώ

Το κενό που άφηκες, πως να γεμώσω εγώ

Έδωκα τη ψυσιή μου, τζιαι απέτυχα μπορεί

Μα ξέρε πως η κόρη σου εν καλά, εν ζωντανή

Εδάκριζα τες νύχτες με το Τσιάπη αγγαλιά

Για να μεν με δει κανένας, έπρεπε να 'μαι καλά

Εφορτώθηκα εν τέλει τόνους ψυχολογικά

Τζι εκαταληξα τα πάντα να τα βλέπω λογικά

Θέλω να σου μιλήσω, έχω τόσα να σου πω

Εθελες αγγόνι; αναγιώνουμε σου δκιό

Ο ένας ξέρει σε καλά, έσιει φωτογραφία

Τζι εξηγά τζιαι του μιτσή, εν σαν την ιστορία

Μεγαλώνει ο Νικολής τζι έσιει μόνο μια γιαγιά

Η μάνα μου παλέφκει να τον αγαπά δίπλα

Κομπλάρω μέσα μέσα που για σέναν αρωτά

Μα ξέρει ότι είσαι με το Τσιάπη του ψηλά

Να ξέρεις πως ακόμα κανένας εν σε ξέχασε

Σιωπηλά ο καθένας λοαρκάζει πόσα έχασε

Η έλληψη σου ακόμα καθορίζει τες ζωές μας

Οπότε τα πίνουμε, στη μνήμη σου οι ευτζιές μας

Ξύπνα με πρωί, να σε πάρω να ψουμνίσεις

Δουλειές που κόψαν πίσω, πάμε να τες κανονίσεις

Για όσα σε πονούν κάτσε ξανά να μου μιλήσεις

Δε με ξανά στα μάθκια τζι ας μεν έχω απαντήσεις

Γυρέφκω σε ακόμα, μες τους δρόμους, μες τες σκέψεις

Έχουμε σε ανάγκη, τζι ας αρνείσαι να πιστέψεις

Όσα τζιαι να γράψω ενεν αρκετές οι λέξεις

Ελπίζω να κατάφερες εσύ να γαληνέψεις