Sargardoon

هر شب راهی می‌خانه میشم

مِی میخورم و دیوانه میشم

سرمست و خراب، شیدا که میشم

گم میشم و دیگه پیدا نمیشم

کاش از آسمون آبی بیاد صدایی

منو نجاتم بده از این بگایی

بهت احتیاج دارم بیشتر از همیشه

سعی کردم آدم شم ولی نمیشه

خدا دست منو بگیر و منو برگردون

خیلی وقته گمم مثل یه روح سرگردون

هر شب راهی می‌خانه میشم

مِی میخورم و دیوانه میشم

سرمست و خراب شیدا که میشم

گم میشم و دیگه پیدا نمیشم

میزنم زیر قولم و طفره میرم

نشده چیزیو گردن بگیرم

زندگی رو گرفتم رسما به کیرم

اگه قرار باشه مثل همه تهش بمیرم

گِرمی چنده؟

نمیزنم اگه زیر بیست و پنجه

باز من بی‌جنبه

قول دادم شروع کنم از همین شنبه

Oh my god اونو ببین

ماماسیتا

Ooo

آی آی آی

نمیخوام بالای دهه هفتاد

نمیخوام زیر 180

هر جا میرم جدیدا

همه زوم میکنن رو ما شدیدا

دو تا بگ براش خریدم

جلو جَمع لبو داد انگار نویدم

نمیگم اینا افتخاره

اگه تند میرم اشتباه

این جاده بی‌انتهائه

ولی زندگی کردن همین یه باره

خدا دست منو بگیر و منو برگردون

خیلی وقته گمم مثل یه روح سرگردون

مِی شرابم، مِی عذابم، مِی پناه

با تو آرامم ولی در سوز و آه

مِی شرابم، مِی شرارم، مِی نفس

بی‌تو ماند این جهانم چون قفس

ای به ظاهر نور و در باطن بلا

می‌کُشی اما نمیگویی چرا

خوردم از جامت دلم آتش گرفت

خنده رفت جاشو غم عالم گرفت

خدا دست منو بگیر و منو برگردون