Engin Vorkunn

Reiðin brennur sem bál Og hatrið ristir sem rýtingur Grimmdin lokar leiðum og slekkur ljós Hégóminn hylur tómið, og tómið er honum allt Djöfullinn er kænsti kappi á flekkóttum vígvelli Skýtur sér undan spjótum - en verður aldrei drottnari Með bitlausum en tignarlegum rýtingi ógnar Og fleytir sér áfram í drullusvaðinu djúpa Gull og steinar, og öll önnur djásn Munu aldrei hylja fnykinn! Svik slíta hjörtu Og harm ber að trú Af þessum myrka vegi sem valinn var Verður ekki aftur snúið Ljósið veitir ofbirtu, og augun snúa undan Eigi er hægt að kunngjöra það sem eigi sést Á konungsríkið mun reyna þegar storm ber að ströndum þegar allt þurrkast upp og pytturinn eftir stendur Hver leiðin lokast, allar koll af kolli Hönd sem aðra leiddi Hrifsar svo með sér Beint ofan í svaðið