Lete

O kraino bezsłoneczna, w obumarły bluszcz porosła

Znów mnie ta odwieczna klątwa ku gęstwinie twej poniosła

Brodząc purpurową rzeką, zapominam wilgoć ziemi

Metaliczna bryza zmywa zapach butwiejących trzewi

W nozdrza wpuszcza się na zwiady

Aż rozum, jak to rozum zdradzi

Lete, Lete

Tedy koszmar, jastrząb czujny, chcąc mnie wyrwać z błogiej aury

Chwycił w szpony mgielne wstęgi, jął mnie wlec ku bytom dawnym

Będę koszmaru koszmarem wszak on jak ja nieprawdziwy

Oddam Lete na ofiarę całą moc jego ohydy

Lete, Lete

Krew nie płynie już w tym ciele tylko senność opalowa

Nie zna strachu więcej dusza, duszą nie być jest gotowa

Wstrzymaj nurt choćby na chwilę, przestań się przede mną bronić

O kraino bezsłoneczna, spełnienie zamkniętych powiek