Outro

Τίποτα δεν κρατάει για πάντα

Ούτε στιγμές ούτε λεφτά ούτε λεζάντα

Ούτε τα χρόνια μου πριν φτάσω τα τριάντα

Γεννιόμαστε - πεθαίνουμε παίζει ίδια μπαλάντα

Και εγώ κουνάω το κεφάλι στον ρυθμό

Ολομόναχος στην πίστα πλάθω το ηχητικό

Να αφήσω κάτι πίσω μου πριν κοιμηθώ

Πριν με καρφώσουν οι κεραίες και με θάψουν στο μπετό

Στο κινητό έχω δυο όνειρα γραμμένα

Πέντε λούπες να τα πω και ούτε ένα ευχαριστώ

Ό,τι έχω κάνει πρώτα το χρωστάω σε μένα

Μια συγγνώμη στο κορμί μου για τις μέρες που δεν έβρισκα τα φρένα

Μ' ένα τετράδιο στο χέρι πάω για ψυχοθεραπεία

Δεν έχω στόχο να γίνω το πλουσιότερο μνήμα από όλα τα νεκροταφεία

Απλά μισώ την αδιαφορία

Και ίσως μια μέρα Βασίλη σταματήσω να τα παίρνω όλα τόσο σοβαρά

Και ίσως Νικόλα βάλω κάνα δυο κιλά

Και ίσως Δημήτρη σταματήσουν τα ψυχοσωματικά

Πού θα ταξιδέψει αυτό το cd δεν έχω clue

Απ' τα δυάρια στην Αθήνα ως τις ακτές του Αμβρακικού

Γι' αυτούς που πέσανε θύματα ενός κόσμου στατικού

Γαμιούνται οι διαταραχές και οι κρίσεις πανικού

Πιστέψαμε σε αυτό σα να ήταν σχέδιο καλομελετημένο

Με συγκεκριμένα βήματα προετοιμασία κι εκτέλεση

Δε μου άρεσαν ποτέ οι πολλές οι λέξεις

Μα το rap και το κουπλέ ήταν η εξαίρεση

Χορταίναμε τα πρωινά με ένα κακοστριμμένο τσιγάρο

Παυσίπονα χιλίων milligram κι ένα κάρο κακές συνήθειες

Φορτώνω ένα καΐκι - σαλπάρω

Θα το φτάσω στην απέναντι μεριά ή θα τουμπάρω

Μας τρώει η ανασφάλεια το stress

Οι κακές συναναστροφές σε διαδρομές με μεγάλες στροφές

Θέλει προσοχή πολύ - η βροχή είναι τοξική

Κι έχω παρατηρήσει πως βρωμάν πλαστικό οι τροφές

Κι ίσως να είναι το άγχος εγκατάλειψης κι ο φόβος

Που με δένει με το σκύλο μου στο τέλος

Θα 'χω δεθεί με ένα γιατί δε μείναμε παιδιά για πάντα

Να γελάμε περιμένοντας το θέρος

Τα όνειρα που κάναμε δε βγάλαν πουθενά

Χαθήκαμε μες στα στενά και πίσω

Από κάτι κάδους πράσινους κρύφτηκαν

Όσο με κλειστά τα μάτια έψαχνα κάπου να σταθώ και να μετρήσω

Κι εκεί που παίζαμε ξεχάστηκα σταμάτησα να ψάχνω

Και μπήκα στη ρουτίνα μου με χίλια

Που και που τα πετυχαίνω τυχαία σε μια γωνιά

Χαιρετιόμαστε - γελάμε και μετά τα ξαναχάνω

Μπορώ να πω πως τα αδιέξοδα σε κάνουν κάπως ευρηματικό

Με τρόπο άρρωστο και διαστροφικό

Λέω στη μάνα μου να μην ανησυχεί για το παιδί της

Με απλήρωτο νοίκι κι ηλεκτρικό

Μια ανατροπή κάπου εδώ θα ήταν κάπως ιδανική - μα που

Το σενάριο βαρετό συνηθισμένο

Το σκηνικό είναι παραφορτωμένο

Τι μας επιφυλάσσεται στο μέλλον

Αυτό έχει μάνα και πατέρα τις συνθήκες

Τα κουπλέ μας κολλήσανε σαν μαγνήτες

Αυτά τα raps ας μην πεθάνουνε ποτέ

Να τα ακούνε τα παιδιά μας και να γράφουνε σελίδες

Έχω ταλέντο για να σπρώξω ρίμες

Μα πιο πολύ έχω εγωισμό να πάρω τις ευθύνες

Πέρασα χρόνο ανησυχώντας αν θα ξημερώσει

Υπέφερα σαν ασθενής πίσω απ' τις κουρτίνες

Είναι περίεργα αυτά τα συναισθήματα

Ο καθένας μας περνάει το δικό του μα ίδια νιώθουμε

Αυτόν το στίχο μέχρι να τον καταλάβω πόνεσα πολύ

Μα τώρα ξέρω όσα μας ενώνουνε

Και οι δυο μας επιλέγουμε με ποιους μαζί θα ζήσουμε

Με φόβο και υποψίες πως θα πεθάνουμε μόνοι

Όταν γράφω με βαραίνει μια ευθύνη

Γιατί ξέρω πως ίσως μ' ακούσεις σε κάποιο βαγόνι

Για όσα στρώματα βουλιάξαν απ' το βάρος

Να 'πα να γαμηθεί το σύμπαν θέλει να 'χεις θάρρος

Πόλεμο στη βία που μας θέλει ρομποτάκια τους

Πέφτω κάθε μέρα αλλά καμιά ώρα θα φορτσάρω

Δεν υπάρχουμε για εκείνο το οκτάωρο

Κάτι μας περιμένει όμως στο σπίτι μας σαν ένεση

Ο πρώτος στόχος είναι να μην τρελαθούμε

Και ο τελευταίος να φύγουμε απ' την εξυπηρέτηση

Για την μάνα μου και την γιαγιά μου που δε θα το ακούσει

Έχω να δώσω στη ζωή μόνο μια απάντηση

Για πάντα θα τσεκάρω ότι οι δικοί μου αναπνέουνε

Γαμιέται ο καρκίνος και η κατάθλιψη

Τα βράδια ήμουν πάντα πιο λειτουργικός

Γιατί τις μέρες είχε θόρυβο και γαμημένο φως

Κι εμένα με τυφλώνει όσο οι άλλοι με αυτό ζούνε

Απ' το μαιευτήριο ως το γαμημένο τούνελ