Nieśmiertelni

Mówi się, żeby żyć tak, jakby każdy dzień miał być tym ostatnim

Ale niemożliwe jest narzucić sobie perspektywę, której jeszcze nie ma w nas

I choćbyś wmawiał sobie, że jutra nie będzie, to dopóki będzie, będziesz wierzył w jutro

Odkładał na nie, planował przyszłość i zabijał czas, aż będzie za późno

Wielu się budzi po latach, bez większych odchyleń, w tym samym miejscu

Chociaż mają domy, mają kariery, choć maja wszystko, czują smak przekrętu

To jak wyreżyserować swój czas, zagrać w nim role, obejrzeć i uznać

Że czas to nie taśma, świat to nie ekran, a człowiek, gdy gra, się zmienia w oszusta

Czy przeżył to jak należy? Całym sobą? Całym sercem? Tak naprawdę?

Czy w każdym momencie czuł wyraźnie fakt, że wszystko to co robi, robi raz na zawsze?

Dobrze wie, że nie, bo żyjąc prawdziwie nie czujesz się cieniem, a całe twe życie nie mija jak mgnienie, a zbolałej duszy nie gryzie sumienie

Bo życie to nie gra, coś ty

A jeśli już to gra w węża - rozkmiń

Połykasz swój czas jak kropki, ale nigdy nie przestajesz być głodny

Coraz łatwiej zaplątać się w ogon

Coraz łatwiej zaplątać się w ogon

Coraz łatwiej zaplątać się w ogon

Coraz trudniej zacząć na nowo

Masz jedno życie, a ten dzień może ostatnim być

Ta wiedza nic nie zmieni, będziesz tak jak żyłeś żyć

Ludzka natura chroni nas od pytań najważniejszych

Żyjemy tak jak byśmy byli, ah, nieśmiertelni

Nieśmiertelni, ah, nieśmiertelni

Nieśmiertelni, ah, nieśmiertelni

Nieśmiertelni, ah, nieśmiertelni

Znikamy nagle, a potem przychodzą następni

Mówi się, żeby żyć tak, by pamiętać zawsze, że masz życie jedno

Ale póki trwa to żyjemy tak, jakby każdy z nas miał przed sobą wieczność

Z codziennego doświadczenia wynika, że jutro jest zawsze

I chociaż odchodzą wciąż inni to nie my, więc nie ma powodu by inaczej patrzeć na to

Starzeje się ciało, a w środku młody duch szaleje i ciągle mu mało

Odpychamy starość, lecz ta wieczna młodość, to czasem zwykła niedojrzałość

Coś pcha nas do przodu, co pozwala się nie odwracać, daliśmy się wkręcić

Dekoracje zmieniają się na bogatsze, ale nie fakt, że kręcimy się w pętli

Całego życia potrzeba, by stwierdzić na finał, że przeszło jakoś obok nas

Lecz szkoda nam życia, żeby je rozkminiać, więc żyjemy wciąż po omacku

Jesteśmy centrami wszechświatów, każdy z nas w swojej małej głowie

W złudzeniu, że wszystko się kręci wokół nas

W iluzji, że mamy kontrolę

Bo życie to nie gra, coś ty

A jeśli już to gra w węża - rozkmiń

Połykasz swój czas jak kropki, ale nigdy nie przestajesz być głodny

Coraz łatwiej zaplątać się w ogon

Coraz łatwiej zaplątać się w ogon

Coraz łatwiej zaplątać się w ogon

Coraz trudniej zacząć na nowo

Masz jedno życie, a ten dzień może ostatnim być

Ta wiedza nic nie zmieni, będziesz tak jak żyłeś żyć

Ludzka natura chroni nas od pytań najważniejszych

Żyjemy tak jak byśmy byli, ah, nieśmiertelni

Nieśmiertelni, ah, nieśmiertelni

Nieśmiertelni, ah, nieśmiertelni

Nieśmiertelni, ah, nieśmiertelni

Znikamy nagle, a potem przychodzą następni