Ermioni

Εγώ το τέρας το θυμάμαι

αλλά ποθώ να το ξεχάσω

πάλι φοβάμαι θα δειλιάσω

που στην ανάκριση με πάνε

Να θυμηθώ πως μου ζητάνε

όσοι δεν ξέρουν τι είναι οδύνη

ο δικαστής εμένα κρίνει

τώρα το τέρας κάπου θα’ ναι

Η γειτονιά εμένα κρίνει

μη μαρτυρήσεις τ’ όνομά μου

εγώ θα πιω τα φάρμακα μου

και θα ξεχάσω ό,τι έχει γίνει

Ναι τον θυμάμαι έναν άνδρα

κάπως ψηλό μα ίσως κι όχι

σαν ψάρι ήμουν στην απόχη

φορούσε στο λαιμό μια χάνδρα

Το όχι της αγνόησε

Ξεσπούσε με μανία

Τα χέρια της το έδαφος

Κρατούσαν Μ αγωνία

Σου είπανε ας πρόσεχες

Ψυχή μου δικασμένη

Η νύχτα που ξημέρωσε

Σε βρήκε ξεβαμμένη

Τώρα το τέρας το γυρεύουν

κι εγώ είμαι εδώ και καταθέτω

μέσα στα μάτια τους τον βλέπω

νομίζω πως δε με πιστεύουν

Θέλω να σβήσω τη ζωή μου

θέλω να πέσω απ’το μπαλκόνι

ήμουνα πριν η Ερμιόνη

τώρα είμαι μόνο η πληγή μου

Τώρα έχω μέσα στο βρακί μου

ημερολόγιο θανάτου

κι έχουν τα χέρια του Πιλάτου

όσοι μου ξύνουν την πληγή μου

Ήσουν πιωμένη έστω λίγο;

φορούσες φούστα ως τον κώλο

έχω πεθάνει αυτό είναι όλο

να υπογράψω και να φύγω

Το όχι της αγνόησε

Ξεσπούσε με μανία

Το ξέρω ότι σ άρεσε

Της είπε με ειρωνία

Και είπαν πως ψαχνόσουνα

Ψυχή μου δικασμένη

Η νύχτα που ξημέρωσε

Σε βρήκε ξέβαμμένη

Δεν θέλω άλλη ανηφόρα

Κι ας μην το βρουν ποτέ το τέρας

ας είχα τραύμα από σφαίρα

δεν θα πονούσα τόσο τώρα

Πάλι ζητάς να καταθέσω

Γράψε ότι θέλεις δε θυμάμαι

άναψε φως πάλι φοβάμαι

δως μου μπαλκόνι για να πέσω.

Τώρα έχω μέσα στο βρακί μου

το ξυπνητήρι του θανάτου

είμαι στη σφαίρα του αόρατου

ποιοι είν’ οι καλοί μου κι οι κακοί μου;

άναψε φως πάλι φοβάμαι

δως μου μπαλκόνι για να πέσω.

Μιλούν με λόγια που για μας

Δεν έχουν σημασία

Οι ανακριτές στα τμήματα

Και στα νοσοκομεία

Πονάμε πάλι όλες μας

Όταν πονάει μια

Μια γυναίκα από εμάς

Θα γίνει φασαρία