Anisyhes Meres

Ανήσυχες μέρες ταραγμένη νύχτα βεγγαλικά στην παραλία κι αδιέξοδα ζεστός καιρός τέλος του Μάη κι ένα αεράκι να φυσάει. Αστεία η λύπη να περνάει κι όμως να σε νικάει. Κόκκινα χείλη της φωτιάς θυμάσαι εκείνη π' αγαπάς το πρόσωπό της σαν νερό μες στο μυαλό σου το θολό. Έχει αέρα απόψε, έχει αέρα κι ακούω μια φωνή σαν τη δική σου ανασαίνει η πόλη τη μορφή σου γυρνάει μες στο μυαλό μου η θύμησή σου. Που 'ναι τα μάτια σου να δουν αυτό το δειλινό που 'ναι τα χέρια σου ν' αγγίξουνε τον ουρανό.