Iremia

Αλήθεια θα πω Wang 12ος Πίθηκος Yah, yah Σ' έναν καταπράσινο λόφο στην Πορτογαλία Αγναντεύω τον Ατλαντικό Μου λείπει η ηρεμία Αλήθεια, υπάρχουνε μέρες που πάω να εκραγώ Αγαπάω τα ταξίδια, μ' αρέσουν πολύ τ' αεροδρόμια Όταν φεύγω μακριά, όταν πετώ Όχι όταν φεύγει κάποιος που αγαπώ Τότε θυμίζουν αποχωρισμό Θέλω να βρίσκεσαι στον ουρανό Μονάχα όταν πετάς με αεροπλάνο Δεν ήρθε η ώρα να πάω εκεί Έχω στη Γη τόσο δρόμο να κάνω Μυρίζω το χώμα μετά απ' τη βροχή Ερωτεύομαι, πανηγυρίζω και χάνω Όπως και να 'χει είμαστε ζωντανοί Γι' αυτό ό,τι κι αν συμβεί τη ζωή απολαμβάνω Περνάνε τα χρόνια Κοιτάζω τις photo που ήμασταν παιδιά Αν μπορούσα θα μου έλεγα να συνηθίσω τον πόνο Γιατί θα πονάω συχνά Να πω στη γιαγιά μου πόσο τη λατρεύω Να πάω να την πάρω μια ακόμα αγκαλιά Να γυρίσω τους δείκτες από τα ρολόγια Να γίνουνε όλα όπως ήταν παλιά Θεσσαλονίκη, Αγία Σοφία Λίγο πιο πάνω από την Εγνατία Φιλίππου-Ολύμπου οι πρώτες ταγκιές A Club, κάπου το '11 με '13 Ικτίνου πριν πέσει η βάση Μετά party πανεπιστήμια, μετά φασαρία Σε όποιο μέρος της νύφης και να περπατήσεις Έχω κι από μία ιστορία, Wang Θέλω ηρεμία, ήμουνα κυνηγητά, σκηνικά, συμπλοκές, φασαρία Κι όσο περνάν οι χρονιές ψάχνω μέσα μου την ησυχία Λίγο να χαθώ όπως χανόμουν μικρός απ' την περιπολία Νιώθω όπως νιώθει ο Άκης κι εγώ γιατί θέλω ηρεμία Ήμουνα κυνηγητά, σκηνικά, συμπλοκές, φασαρία Κι όσο περνάν οι χρονιές ψάχνω μέσα μου την ησυχία Λίγο να χαθώ όπως χανόμουν μικρός απ' την περιπολία Νιώθω όπως νιώθει ο Πάνος κι εγώ γιατί θέλω ηρεμία Σ' ένα παγκάκι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης Χαζεύω τον Θερμαϊκό Μου λείπει η ηρεμία Γιατί στη ζούγκλα αν δε με φαν, θα τους φάω εγώ Θέλω να 'χω υγεία Μ' όλα αυτά που 'χω δει κι έχω φτάσει σαράντα χρονών Είμαι ευγνώμων, δηλώνω παρών Όνειρα σβήνουνε μες στο μπετόν Δεν είναι τίποτα πια δεδομένο Ούτε η φιλία, ούτε η αγάπη Πρόσεχε πάντα τι δίνεις Πόσο και που, η πολλή καλοσύνη σε βλάπτει Κανένας δε σου εγγυάται πως αύριο μπορεί να ξυπνήσεις Γι' αυτό το καλύτερο που έχεις να κάνεις Είναι να βγεις εκεί έξω να ζήσεις Να ζήσεις τον πόνο, τη λύπη Τη χαρά, τη λαχτάρα, τον έρωτα Το γέλιο της νίκης, την πίκρα της ήττας Σ' ένα ακόμα ξημέρωμα Ο πιο μεγάλος αγώνας σ' αυτήν τη ζωή Να νικήσω τα πάθη μου Ο πιο σκληρός δάσκαλος μετά τη μοναξιά Θα 'ναι πάντα τα λάθη μου Τα δάκρυα μου γίνανε ξυράφια Κι αφήσαν ουλές πάνω στο πρόσωπό μου Οι απώλειες μου μάθανε να συνεχίζω Μη χάνω το χαμόγελο μου Ο δρόμος θα είναι για πάντα κομμάτι μου Όπως κι η ρομαντική αλητεία Με τα χρόνια που φεύγουν θα γίνουνε βάρος Αν δε μου αφήσουν σοφία Αν γίνω πατέρας Θα βάλω στο παιδί μου να δει το One Piece Να μάθει το τίμημα της κορυφής Πως να είναι ελεύθερος σαν πειρατής Να μάθει πως είναι το να ονειρεύεσαι Πως η φιλία είναι ιερή Να μάθει πως είναι να σέβεσαι Κάθε πλάσμα κι άνθρωπο σ' αυτήν τη Γη Να μάθει πως είναι να έχει φωνή Να μη σκύβει ποτέ το κεφάλι Κι όταν θα βλέπει στα μάτια του την αδικία Να μη γυρίζει απ' την άλλη Να ξέρει πως σ' όλη τη χώρα έχει αδέρφια Και μάνα τους τη μουσική μου Σ' όποια γωνιά της Ελλάδας και να περπατήσεις Έχει κι από ένα παιδί μου, Άκης Θέλω ηρεμία, ήμουνα κυνηγητά, σκηνικά, συμπλοκές, φασαρία Κι όσο περνάν οι χρονιές ψάχνω μέσα μου την ησυχία Λίγο να χαθώ όπως χανόμουν μικρός απ' την περιπολία Νιώθω όπως νιώθει ο Άκης κι εγώ γιατί θέλω ηρεμία Ήμουνα κυνηγητά, σκηνικά, συμπλοκές, φασαρία Κι όσο περνάν οι χρονιές ψάχνω μέσα μου την ησυχία Λίγο να χαθώ όπως χανόμουν μικρός απ' την περιπολία Νιώθω όπως νιώθει ο Πάνος κι εγώ γιατί θέλω ηρεμία