Kwintesencja

Ulotny spacer w błękitnej przestrzeni

I lepkie od mgławic powieki

Przyciasny kosmos dla czarnej materii

zuchwale zagarnia planety

miliardy światów przez oko klepsydry

przepychają się na drugą stronę

Takie jak kiedyś już nie będzie nigdy

to co nazwaliśmy domem

Zegar tchórzliwy nieśmiało się cofa.

Jeszcze niejedna go starość pokona

Uczeń przed mistrzem zbiera swe plony

Król w nędzy rozpacza a żebrak w koronie.

Podmuchem wiatru kruszą się skały.

Znowu powracają te czasy wspaniałe

Żywioły tańczą, mijają dni

Z prędkością światła jaśnieją sny

ogień na wodzie maluje obrazy

Na spalonej ziemi znów pasą się pegazy.