Sessiz Kalabalık

Bir odadayım, dört duvar şahidim olmuş

Sessizlik içimde büyümüş, nefesim donmuş

Ne gülüş kaldı yüzümde, ne de umut kırıntısı

Yalnızlık içime çökmüş, sanki göğsümün yansıması

Yürüdüğüm yollar bile artık tanımıyor beni

Sokak lambaları bile yüz çevirmiş gibi

Kaldırımlar anlatıyor içimdeki bu çöküşü

Adım geçmiyor hiçbir hikâyede, yok benim dönüşüm

Gece uzun, zaman durmuş, akrep bile küsmüş

Yastığımda iz var, gözyaşıyla süslenmiş

İçimdeki boşluğu ne harfler kapatabiliyor

Ne de bir dua çare oluyor, ruhum eksiliyor

Bir selamı özler oldum, içten gelen bir sesi

Ama kimse kalmamış, herkes gitmiş, hepsi

Aynalar bile sırt çevirmiş bakışlarımdan

Bir tebessüm ararken düştüm kendi yanılgımdan

Her cümle bir yara gibi, sessizce kanıyor

Kalbimdeki hatıralar çığlık çığlığa yanıyor

Gündüz aydın değil artık, geceden iz taşıyor

Ve ben her yeni günde biraz daha kayboluyorum

Kalabalık içinde en sessiz ben kalmışım

Gözler boş, sesler eksik, bir ben var sanki yalnızım

Yalnızlık sarıyor dört bir yanımı

Sustum, kimse duymadı içimdeki anımı

Bir çığlık değil bu, sadece iç sesim

Gecelere anlattım kendimi, duvarlara gizledim

Bir ben kaldım burada, düşünceyle baş başa

Bir adım bile atmadım, çözülmedi bu yara

Bir tebessüm ararken, diken doldu avcuma

Düşlerimde gölgeler, düşman olmuş uykuma

Gece boyu suskunum, kelimeler firarda

Dilime dökülmeyenler boğulmuş duvarlarda

İçimde bir uğultu, sessizlikle yarışta

Kendi iç sesimle savaşıyorum baş başa

Kimi zaman çocuk gibi, kimi zaman yorgun

Sakladığım kırıklıklar, kelimelerden daha yoğun

Bir günaydın bile lüks oldu bu şehirde

Yalnızlığım en sadık dost, geçmez ne sevinçle

Ne bir dost sesi var, ne de sığınacak bir liman

Ruhum sürgünde şimdi, yüreğim hep duman

Adımı unuttum bazen, aynaya bile yabancı

Kalbimle küstüm uzun zamandır, kanayan yabancı

Bir damla umut için, kırk kez düşüp kalktım

Ama her defasında yalnızlığa sarıldım, sustum

Gecelere anlattım derdimi, yıldızsız semada

Çünkü insanlar sustu hep, göz ucuyla bakarak bana

Bu şehirde ben yokum, ya da benliğim silinmiş

Sokaklar geçmiyor içimden, ben artık hissizim, bitmiş

Kalabalık içinde en sessiz ben kalmışım

Gözler boş, sesler eksik, bir ben var sanki yalnızım

Yalnızlık sarıyor dört bir yanımı

Sustum, kimse duymadı içimdeki anımı

Bir çığlık değil bu, sadece iç sesim

Gecelere anlattım kendimi, duvarlara gizledim

Bir ben kaldım burada, düşünceyle baş başa

Bir adım bile atmadım, çözülmedi bu yara