Daigvianes

დაიგვიანეს, ჯერ არსად სჩანან!

მაგრამ სალამურს თუ მოჰკრეს ყური,

ანდამატურის ძალით გამოსწევს

აქეთკენ მის გულს ხმა უცნაური.

ვინ ქვაბულიძე და ვინ მეცხვარე?!

იქ, ბარში, ყველა ჩემი ტოლები

მტრებში ვეფხვივით დანავარდობენ

და მე კი ცხვარში აქ ვიმალები!.

მერე როგორ დროს? მაშინ, როდესაც

სხვა უდიდესი წინ გვიძევს ვალი!

მაგრამ ეს მოხდა ჩემს უნებურად,

გულთამხილავო, და არ მაქვს ბრალი!.

კიდევ არ სჩანან... ეგებ წავიდენ,

გაიარეს და ვერ მოვკარ თვალი?

აჰ, ღმერთო ჩემო! ჯერ უმისოდაც

დაბნეული მაქვს მე გზა და კვალი!