Aigua Infinita

AIGUA INFINITA

Encara sò impregnada des tues olors,

mès torni a caminar, torni a caminar un viatge mès, torni a caminar.

En virar eth cap, tot de patac e rebrembat qu’aquiu dehòra i a ua lutz, ei era mia estela.

Silenciosa e poderosa, me perdone e m’accèpte, compassiua e umila,

es mèns errors, es mèns patacs, es mies queigudes, e era mia manca de fe.

Era mia manca de fe!

Confia ena vida, que tèrra fertila ès,

e laguens tòn sauves es hònts secretes d’aigua infinita.

Son cansadi aguesti uelhs de veir-mos plorar,

arrosat ei eth camin , lèu lèu florirà.

S’a acabat guardar endarrèr, era sòrt ei de qui la va a cercar,

mos sobren es destins, se er orizon guardam!

Era mia manca de fe!

Confia ena vida, que tèrra fertila ès,

e laguens tòn sauves era hlama incandescenta.

Aigua infinita...

Aigua infinita...

Aigua infinita...