Azali, Sazo Avaz

چو شب به راه تو ماندم كه نای من باشی

چراغ خلوت این عاشق كهن باشی

بسان سبز پریشان سرگذشت

شبم نیامدیكه مهتاب این چمن باشی

تو یار خواجه نگشتی به صد هنر

هیهات كه بر مراد دل بی قرار من باشی

تو را به آینه داران چه التفات بود

چنین كه شیفته حسن خویشتن باشی

دلم ز نازكی خود شكست در غم عشق

وگرنه از تو نیاید كه دل شكن باشی

وصال آن لب شیرین به خسروان دادند

تو را نصیب همین بس كه كوه كن باشی

خموش سایه كه فریاد بلبل از خامیست

چو شمع سوخته آن به كه بی سخن باشی