Romance de Don Gaiferos

I onde vai aquil romeiro, Meu romeiro a donde irá, Camiño de Compostela, Non sei se alí chegará. Os pés leva cheos de sangue, Xa non pode máis andar, Malpocado, probe vello, Non sei se al í chegará. Ten longas e brancas barbas, Ollos de doce mirar, Ollos gazos leonados, Verdes como a auga do mar. -I onde ides meu romeiro, Onde querede s chegar? Camiño de Compostela Donde teño o meu fogar. -Compostela é miña terra, Deixeina sete anos hai, Relucinte en sete soles, Brilante como un altar. -Cóllase a min meu velliño, Vamos xuntos camiñar, Eu son trobeiro das trobas Da Virxe de Bonaval. - I eu chámome don Gaiferos, Gaiferos de Mormaltán, Se agora non teño forzas, Meu Santiago mas dará. Chegaron a Compostela, Foron á Catedral, Ai, desta maneira falou Gai fe ros de Mormaltán: -Gracias meu señor Santiago, Aos vosos pés me tes xa, Si queres tirarme a vida, Pódesma señor tirar, Porque morrerei contento Nesta santa Catedral . E o vello das brancas barbas Caíu tendido no chan, Pechou os seus ollos verdes, Verdes como a auga do mar. O bispo que esto oíu, Al í o mandou enterrar E así morreu señores, Gaiferos de Mormaltán. Iste é un dos moitos miragres Que Santiago Apóstol fai.