Χρόνια Μετά (feat. ΚΑΠΙΟΣ)

Χρόνια μετά ίσως να' χουν αλλάξει αρκετά

που καν δε φανταζόσουν πως θα άλλαζαν, αφού η κρίση

περνάει κρίση και κρίσιμες καταστάσεις, δίχως λέξεις

επίσημες κι' άσχετα απ' τις παρούσες περιστάσεις,

θα αναφερθώ σ' οτιδήποτε όμορφο έχω για σύντροφο

κι' η ανάσα σας το πήρε μακριά σα να ήταν σύννεφο,

τα δευτερόλεπτα φτιάξανε λεπτά και τα λεπτά ώρες,

οι ώρες γίνανε μέρες και με τη σειρά τους χρόνια,

τα χρόνια αιώνια κλείδωσαν τα όνειρα που' χα ντύσει

με φόντο λεπτό κι' απτό - και που δεν τα' χω συναντήσει -

σε δωμάτια ίσως υπόγεια, έχασαν κάθε διαύγεια

κι' απ' τις ελπίδες για την υλοποίηση τους τόσο απόμερα.

Μια μέρα σε κάμαρα μια κάμερα θα κάνει πέρα

τις λίγες στιγμές που σπαταλάω με τον εαυτό μου

όταν πιστεύω πως βλέπω σ' αυτόν το πιο παλιό φίλο μου,

αν καταντήσω εργένης και μιλάω όλο στον σκύλο μου,

θα πω πως πετάχτηκα για τσιγάρα στο περίπτερο

και δεν θα έρθω ποτέ ξανά, θα' χω ψυχή ανεμόπτερο.

Μετά θα θυμηθούν πως δεν καπνίζω,

θα ελπίζουν μια μέρα ότι άξαφνα θα γυρίσω.

Θα τους κοπεί η χαρά όταν δω την παιδική χαρά

και τις πλατείες μόνο τσιμέντο, όπως κι' οι κατοικίες

οι εργατικές που έκαναν αποικίες επικοί κάτοικοι

που πνίγονται από τις αδικίες λες και είναι κατάδικοι.

Οι γέροι γονείς μου δε θα είναι πια τόσο γεροί

και η αδερφή μου θα' χει φτιάξει την δικιά της τη ζωή.

Τα νιάτα θα' χουν αντικαταστήσει τα γηρατειά

και η εξέλιξη την παράδοση το πριν θα' ναι μετά.

Οι παλιοί γνωστοί μου μάλλον δε θα με γνωρίσουν

ή θα κάνουν πως δε με είδαν για να μη με χαιρετήσουν,

βολεμένοι στη δουλειά τους και στην οικογένεια τους

θα ζουν μέσα απ' τα παιδιά τους κλεισμένοι στον εαυτό τους.

Πιο πολύ η αγένεια τους, οι λίγοι παλιοί καλοί

θα χαρίσουν ένα χαμόγελο εκφραστικό, ίσο με χίλιες λέξεις,

και θα νιώσω τη ζεστασιά στην καρδιά τους μόνο με μια χειραψία,

θα' ναι σα σταγόνες σε μεγάλη λειψυδρία.

Άχρηστος

σαν ένα γυάλινο σφυρί, νιώθω

άτυχος

που κάνω τους στόχους μου πλαστικά λουλούδια και μαραίνονται,

ανεπιθύμητος

σα δυσοσμία σε διαστημική σχολή,

ψεύτικος

σαν τη ματιά σου όταν με κοιτάς,

αδύναμος

όταν σαν το χώμα με πατάς,

αναπόφευκτος

σαν τη βροχή σε μια βόλτα χωρίς ομπρέλα,

κρατούμενος

σαν τις πιο κρυφές σου επιθυμίες,

άπληστος

που θέλω πιο καλές στιγμές,

μα κάτσε, τα καλά είναι τόσο μικρά και λίγα

που εμείς είμαστε τόσοι πολλοί και πέσαμε με τα μούτρα πάνω,

κι' αν είχαμε όλοι μας λίγη συνείδηση παραπάνω,

με αγκαλιές αγγέλων δε θα σώζαμε το μέλλον

από στόματα διαβόλων.