Intro

Około dwustu lat temu

W kraju, który zniknął z mapy świata

Z dala od miejskiej zabudowy

Na sporym wzniesieniu otulonym leśnym płaszczem

Stało stare zamczysko z wielką okrągłą wieżą

Zamieszkiwał je pewien człowiek

Nikt nie mówił o nim, przechadzając się

Miejskimi targowymi uliczkami

Oddalonymi od zamku o dzień drogi pieszo

Mężczyzna był samotnikiem

Głęboko zafascynowanym medycyną

I wszelkimi nowinkami technologicznymi

Jego pasja osiągała wymiary obsesji

A głowa stale wypełniona była pytaniami

Setki nieprzespanych nocy sprawiły

Że oczy tego naukowca-samouka

Stały się mocno przekrwione

Jakby zaraz miały eksplodować pod wpływem ciśnienia

Jego głównym problemem

Z którym się borykał w swoim samotnym życiu

Był strach i szeroko pojęty niepokój

Obawiał się w zasadzie wszystkiego, łącznie z ludźmi

Był spokojnym i opanowanym człowiekiem

A ci nieliczni, którzy mieli z nim styczność

Mówili, że to cichy i skromny mężczyzna

Co jakiś czas jednak narastał w nim bliżej niesprecyzowany niepokój

I zmieniał się on wówczas w niepoczytalnego szaleńca

Skłonnego do wszystkiego

Ciężko było mu sobie to poukładać w głowie

Cichą część swojej osobowości nazwał Tranquilo

Natomiast szaloną – Loco

Nie lubił tych przemian

Bo kiedy wydawało mu się, że zrozumiał Tranquila

Pojawiał się Loco i burzył cały schemat

Od lat marzył o istocie podobnej do niego

Ale mieszkając w samotności

Nie miał możliwości nawiązania nowych znajomości

A na to wszystko nakładał się strach przed ludźmi

Wyjście dla niego było tylko jedno