บ่น

วัน ๆ ฉันเอาแต่นั่งมอง มองมือถืออยู่ทั้งวัน เดี๋ยวหยิบ เดี๋ยวก็วางอยู่อย่างนั้น ไม่ทำอะไร แค่เลื่อนไปก็เลื่อนมา ไม่มีใครให้โทรหา มันไม่มีแม้ข้อความ เริ่มเบื่อชีวิต ที่ไม่มีใครใกล้ชิด มันเหงาจะตาย เบื่อวาเลนไทน์ ไม่เคยได้ดอกไม้เหมือนใคร เบื่อกระทั่งมือถือของฉัน ทำไมมันช่างเงียบและงัน เบื่อคนคู่นั้น ที่เขาหยอกล้อ ที่เขาคลอเคลีย ก็ไอ้ตอนฉันหาผู้ชายแทบเป็นแทบตายเท่าไหร่ก็ไม่มี ไอ้ตอนผู้ชายดี ๆ ที่เขา เข้ามาง่าย ๆ ก็ไม่เอา ก็ไม่ต้องบ่นเหงา และก็ไม่ต้องโทษใคร ที่ไม่มีใคร ไอ้ฉันมันโง่เอง รอคอยใครสักคนที่เขาจะไม่ยอมให้ฉันนั่งเหม่อ รอคอยใครนะยามที่ฉันตาลอย จะคอยปลอบใจ รอคอยใครที่ทนฉันไหว คนที่เขาไม่จากไปไหน เริ่มเบื่อชีวิต ที่ไม่มีใครใกล้ชิด มันเหงาจะตาย เบื่อวาเลนไทน์ ไม่เคยได้ดอกไม้เหมือนใคร เบื่อกระทั่งมือถือของฉัน ทำไมมันช่างเงียบและงัน เบื่อคนคู่นั้น ที่เขาหยอกล้อ ที่เขาคลอเคลีย ก็ไอ้ตอนฉันหาผู้ชายแทบเป็นแทบตายเท่าไหร่ก็ไม่มี ไอ้ตอนผู้ชายดี ๆ ที่เขา เข้ามาง่าย ๆ ก็ไม่เอา ก็ไม่ต้องบ่นเหงา และก็ไม่ต้องโทษใคร ที่ไม่มีใคร ไอ้ฉันมันโง่เอง ก็ไอ้ตอนฉันหาผู้ชายแทบเป็นแทบตายเท่าไหร่ก็ไม่มี ไอ้ตอนผู้ชายดี ๆ ที่เขา เข้ามาง่าย ๆ ก็ไม่เอา ก็ไม่ต้องบ่นเหงา เหงา เหงา เหงา ก็ไอ้ตอนฉันหาผู้ชายแทบเป็นแทบตายเท่าไหร่ก็ไม่มี ไอ้ตอนผู้ชายดี ๆ ที่เขา เข้ามาง่าย ๆ ก็ไม่เอา ก็ไม่ต้องบ่นเหงา และก็ไม่ต้องโทษใคร ที่ไม่มีใคร ไอ้ฉันมันโง่เอง