Tocka

ای

از آسمون ستاره میچینه، مشت مشت

سرش گرم خورشیدو نمیبینه دزد برد

تاریک شد همه جا با یه بغض پر گفت

یه چیزایی این تو هست که نمیبینه دکتر

مث برفی که نمیشینه ذوب شد

یادش اومد پاهاش جلوی شیرینش سست شد

فرهادی که کوه کند یه تیکه بمب شد

پر شد، دینامیت بود نترکید بغض شد

نشست رو گلوم درگیرشم بد

کز کرد تو سرمای سنگین بهمن

انگار آخرین زخمیِ جنگم

یه سرباز تو سکوت غمگین سنگر

گاهی از سیاهی لب ریزه قلبم

شاید بگید درست میشه، از دید من نه

قفل رو ساعتای رنگین قبلم

یه دس زیرِ سر و یه دس زیرِ فندک

آتیش میکشم این هم صدای رکو

که صاف از من کشید به خنده های تو پل

درد تو رگای پاره شده و شوک

این همرو کشید و دید تازه شده دو پُک

آهای، سکوتِ تو شب های من

دلیلِ روشن بودنِ شمع های شهر

خندم تویی، تویی اشکای من

فقط ببخش اگه گاهی میخوام تنها بشم، عا

منی که آرزو هام افتاده از سرم

دارم فحش میخورم از وجدان مسخرم

تیکه پاره تر از این گلای پر پرم

تو کدوم از این گلایی رز، لاله، نسترن؟

صدات ارکستر نت های حنجره س

چشمات زیبا ترین استان منطقس

صدام زیرِ غمت افتاده از نفس

کسی که منو بفهمه استادِ فلسفه س