Ossifrage

De dode prooi, gadegeslagen

Gehuld in koperkleurige klei

Aanschouwen vuurrode ogen

Stilzwevend het grondeloze spektakel

Door honger gedreven

Stort zij zichzelf neder

Grove beenderen worden in de hemel getrokken

En spatten vervolgs uiteen op de gloeiende rotsen

De uitgespreide gruzelementen

Verzadigen haar bottenlust

Haar tocht komt kortstonds ten einde

Wanneer het wantrouwen der mens

Met een enkele pijl haar lichaam doorboord

Zij die wit was maar roestig wilde zijn

Kleurt langzaam bloedrood

In het landschap van onherroepelijke tragedies