Ανοίγω πάντα την πιο όμορφη πόρτα
Και βλέπω πίσω της κρυμμένο έναν ήλιο
Θυμάμαι μου λέγες πως θα γίνουν ολα
Αρκεί να μην κρυφτούμε πισω απ' τον ίσκιο
Είναι η αγάπη που μικραίνει το μίσος
Είναι τα μάτια σου που λάμπουν ακόμα
Το άρωμα σου που μου μοιάζει με μύθο
Που σαν ωραία Ελένη καίει και μένα
Ανοίγω πάντα την πιο όμορφη πόρτα
Και πεφτω πάλι μπρος στον ίδιο καθρέφτη
εκει που βρίσκω το δικό σου το σώμα
θελω μια θάλασσα αγκαλιές για να σβήσω
Είναι η αγάπη που μικραίνει το μίσος
Είναι τα μάτια σου που λάμπουν ακόμα
Τα δυο σου χειλη που μου καινε το στόμα
Σαν λενε αλήθεια και μου κλέβουν το ψέμα
Θυμάσαι?
Τις νύχτες,
Το πάθος,
Σταγόνα, στο στόμα.
