Kamień (A. Asnyk)

Ja tylko jestem kamieniem

I jako niemowlę tu

Objęty matki ramieniem

Cichego używam snu

Ledwie świt ducha półsenny

Mnie z łona martwości zwie

I w mojej piersi kamiennej

Poczuciem istnienia tchnie

Jednak przeczuwam powoli

Że zacznie pierś moja bić

I marzę o ludzkiej doli

Chcę kochać, cierpieć, żyć

Przez wszystkie śmierci ogniwa

Postępu ciągnie się nić

Ból samowiedzę zdobywa

Chcę cierpieć, kochać, żyć

Chcę cierpieć, kochać, żyć

Wierzę, iż ten, co kruszy

Dziś moję powłokę, grom

Otworzy dla mojej duszy

Wspanialszy cielesny dom

Jeszczem związany łańcuchem

W szeregu bezwiednych brył

Z ogólnym natury duchem

Z kolebką bezwiednych sił

Jednak przeczuwam powoli

Że zacznie pierś moja bić

I marzę o ludzkiej doli

Chcę kochać, cierpieć, żyć

Przez wszystkie śmierci ogniwa

Postępu ciągnie się nić

Ból samowiedzę zdobywa

Chcę cierpieć, kochać, żyć

Chcę cierpieć, kochać, żyć

I witam z dreszczem rozkoszy

Każdy zadany mi gwałt

W niszczeniu, co mnie rozproszy

Zgadując przyszłości kształt

Tam, gdzie się boleść zaczyna

Bezwiednej martwości kres

Nad nią boska kraina

Gdzie miłość wykwita z łez

Jednak przeczuwam powoli

Że zacznie pierś moja bić

I marzę o ludzkiej doli

Chcę kochać, cierpieć, żyć

Przez wszystkie śmierci ogniwa

Postępu ciągnie się nić

Ból samowiedzę zdobywa

Chcę cierpieć, kochać, żyć

Chcę cierpieć, kochać, żyć

Chcę cierpieć, kochać, żyć