Dasht Dar Soug

آی سر کوه بلند آهوی خسته

آخ شکسته دست و پا غمگین نشسته

شکست دست و پا درد است اما

نه چون درد دلش کز غم شکسته

امان ای دل ای دل ای داد

داد و بیداد

سر کوه بلند آمد عقابی

نه هیچش ناله ای نه پیچ و تابی

نشست و سر به سنگی هشت و جان داد

غروبی بود و غمگین آفتابی

داد و بیداد

جونِ جونوم

روزگارم

سر کوه بلند ابرست و باران

زمین غرق گل و سبزهٔ بهاران

گل و سبزهٔ بهاران خاک و خشت است

برای آنکه دور افتد زیاران

سر کوه بلند آمد سحر باد

ز توفانی که می‌آمد خبر داد

درخت و سبزه لرزیدند و لاله

به خاک افتاد و مرغ از چهچه افتاد