Ey Baran

تا ماهِ شب افروزم پشتِ این پرده ها نهان است بارانِ دیده ام، هَمدمِ شبم یارِ آنچنان است جان می لرزد که ای وای اگر دلم دیگر برنگردد ماهَم به زیر خاک و دلم در این ظلمتِ زمان است ای باران ای باران از غصه ام آگاهی بزن نَم به خاکَش ز اشکم نپرسد چرا تنهایی بگو به خاک، هم نشینِ ماهی میباری بر مَزارَش خوش به حالَت که بارانی از قطره ات چون شِکُفَد به خاکَش سبزه هَمی بویِ ماهَم کِشانَد به خاکَش ابرِ باران